Gospoda

Jest to miejsce na tyle przytulne, na ile może być gospoda w biednym miasteczku graniczącym z pustynią. Gospoda ta nie jest znowu imponujących rozmiarów - jest to po prostu typowy dom jednorodzinny, którego dwa górne piętra zostały przekształcone w pokoje dla gości. Na dole zaś znajduje się jadłodajnia, bar i recepcja. Przeważają zdecydowanie meble drewniane i ogólny wystrój jest raczej surowy. Gospoda prowadzona jest przez miłe, starsze małżeństwo.

Ostatni etap "pieszej wycieczki do Amestris" minął zdecydowanie milej niż te kilka godzin, gdy szło uschnąć z gorąca. O ile można było tak mówić, mając obok rozgadanego towarzysza, jakim był ten tu Casey Flynn. Iwaizumi umyślnie nie odzywał się wiele, ewentualnie raz za czas burknął coś pod nosem, ale mimo wszystko słuchał rozmówcy w miarę uważnie. Bo choć nadal nie odpowiadało mu to, że ktoś - i to jaki ktoś, sporo młodszy zapewne i mniej doświadczony od niego - zna się lepiej na orientacji w terenie, wiedza ta mogła być przydatna w przyszłości.
Tylko słuchał, jak chłopak załatwia mu... załatwia im w sumie wspólny pokój. Przez cały ten czas mierzył go uważnym spojrzeniem, zastanawiając się, czy naprawdę jest na tyle ufną osobą, by pozwalać jakiemuś obcemu człowiekowi zostać u siebie na noc. Równie dobrze Naohiro mógłby go okraść, gdyby tamten spał, pociąć na kawałki czy zrobić cokolwiek, ale... No tak, nie miał takiego zamiaru. Kraść nie kradł, bo i po co, a kłopotów w nowym kraju także wolał sobie nie robić zaraz na początku... Tylko utrudniłoby mu to poruszanie się po świecie.
- Iwaizumi Naohiro - rzucił do mężczyzny za ladą, wyciągając z torby i podając mu dokumenty. Skoro Casey już wspomniał, że zielony pochodzi z Xing, właściciela lokalu nie powinno to jakoś zdziwić.
Zaraz po tym poszedł za swoim czarnowłosym przewodnikiem na górę, rozglądając się uważnie po otoczeniu. Jeden dzień dzielenia z nim pokoju... Tylko jeden, tyle powinien dać radę znieść. Nawet teraz nie potrafił się trochę wysilić i podziękować mu za pomoc... Nigdy przecież tego nie robił. Nie prosił o wsparcie, a skoro Flynn sam rwał się, by go ratować, to... jaki byłby w tym sens? Ciężko byłoby powiedzieć obecnie, że Naohiro cieszył się z tego, iż jednak przeżył. Skoro już ochłonął i się ogarnął, wrócił jego dawny charakter, a tym samym myślenie skierowane wyłącznie na swoją osobę.
Gdy dotarli do pokoju, Iwiazumi rozejrzał się po jego wnętrzu. Niezbyt wielkie pomieszczenie, ale akurat to mu nie przeszkadzało, bo przez ostatnie kilka lat jego dom do największych również nie należał. Zerknął na rozmówcę z lekką kpiną, ale gdyby nie chęć wcześniejszego zmycia z siebie całego pustynnego kurzu, najpewniej padłby na łóżko w podobny sposób. Znaczy... Oczywiście nie wyglądałby przy tym tak żałośnie, a skąd.
- Mhm... - mruknął tylko, odwracając się w celu w odnalezienia łazienki. Znalazł ją stosunkowo szybko, a po dość długim pobycie pod prysznicem - w końcu trzeba było spłukać z siebie ten paskudny pył - wrócił do pokoju, wycierając mokre włosy ręcznikiem. Zastał Caseya tak, jak go zostawił, temu też przez myśl mu przeszło, czy tamten przypadkiem nie usnął. Średnio go to interesowało, odłożył swoją torbę w róg pokoju, a sam siadł na łóżku, spoglądając przez chwilę na obecnego współlokatora. Długo jednak nie popatrzył, bo okulary rzecz złośliwa, musiały zaparować... temu ściągnął oprawki, na moment stając się na wpół ślepy. Tyle dobrze, że nie przeszkadzało to w grzebaniu po torbie, a następnie próbach zawinięcia ręki w bandaż (w końcu nie kąpał się z opatrzoną dłonią).
- Śpisz już...? - rzucił trochę mimowolnie w stronę niebieskookiego, nadal siłując się z materiałem. Właściwie nie wiedział, czemu nagle go wzięło na rozmowy. Ale cóż, trochę się rozbudził, a i chętnie by coś zjadł. - Jeszcze cię okradną i tyle będzie... - mruknął cicho. Trochę jakby chciał przestrzec dzieciaka przed samym sobą, co... Co było o tyle dziwne, że nigdy mu się nie zdarzało. -A jak nie śpisz... Wspominałeś coś o jedzeniu... - Tak, obecnym priorytetem był posiłek, jakikolwiek. Byle jadalny i nie ostry, i... i miał chwilowo dosyć gorąca, zdecydowanie.

Naohiro przyglądał się rozmówcy z uwagą, gdy ten podniósł się z łóżka, znowu dziwnie przejmując się brakiem wody czy posiłku. Jakkolwiek niecodzienne to nie było, zielony nie narzekał jednak, w końcu sam nie musiał nic robić, a ten i tak mu to przynosił... Gdyby tylko jeszcze, cóż, był mniej sobą... Gdyby miał mniej niebieskie oczy... wtedy w ogóle byłoby dobrze.
Tak Iwaizumi tylko uśmiechnął się z lekka podle, gdy czarnowłosy wyszedł z pokoju.
- Jak służba, no proszę... - mruknął sam do siebie, nie przejmując się, czy też Casey był na tyle blisko, by usłyszeć te słowa, czy nie. W czasie gdy chłopaka nie było w pokoju, skupił swoje myśli na czym innym, mianowicie bardzo ważnej kwestii "co robić dalej". Dodatkowo miał ochotę przetrząsnąć trochę pokój, może znalazłby tu coś ciekawego, ale po przejrzeniu kilku miejsc pomysł mu się odwidział, bo rzeczywiście wiele tu nie było. Naprawdę. Aż zastanawiał się, jak jego "nowy znajomy" daje radę wyżyć, nie lądując na ulicy.
Na więcej rozmyślań nie starczyło mu czasu, bo kiedy Flynn wrócił do pokoju, Naohiro przybrał poważny wyraz twarzy, mierząc go lodowatym spojrzeniem. Niech sobie dzieciak nie myśli, miły nie miał już być zamiaru - a jeśli wcześniej tak to wyglądało, trzeba było mu uświadomić tę może smutną prawdę. Zerknął równie chłodno na przyniesione przez niego... ciastka.
- Ciastka - rzucił niepewnie, wpatrując się w nie podejrzliwie. - Ciastkami na pewno da się najeść... - prychnął cicho, ale i tak sięgnął po jedno, bo głód dawał o sobie znać. Przegryzł swoją dzisiejszą kolację, w milczeniu przysłuchując się wypowiedzi Caseya.
- Wątpię, bym potrzebował czyjegoś towarzystwa. Chyba że kraj znasz równie dobrze co pustynię - rzucił obojętnym tonem, mając nadzieję, że nie okaże się to prawdą. - I nie można. Zwłaszcza jeśli... - Tu zmrużył czujnie oczy - jeśli wydaje się to być podejrzane. Mam rozumieć, że właśnie siedzę w pokoju z jakimś zbiegiem...? - Ton nadal miał z gamy tych mrożących krew w żyłach, ale sam średnio wierzył we własne przypuszczenia.
Odruchowo wyciągnął dłoń po następny przysmak. Niestety człowiek bez okularów ślepym jest, więc gdy cofał rękę, przypadkowo strącił łokciem leżące na tej samej szafce swoje ukochane szkła. Momentalnie zaklął pod nosem, schylając się, by je podnieść, ale jak na przekór zlewały się z podłogą, przez co już kompletnie nie mógł dostrzec, gdzie leżą.
- Szlag by to... - warknął, błądząc nadal dłonią po deskach. I zdawał sobie, że musiał wyglądać teraz... idiotycznie. Mówiąc najprościej.

Żeby nie było, okulary naprawdę można w ten sposób zgubić. Zielony ma moją wadę wzroku i zdarza mi się to nadzwyczaj często...

Naohiro ze średnim zainteresowaniem słuchał odpowiedzi chłopaka, lecz powoli zaczął brać pod uwagę możliwość wykorzystania jego wiedzy geograficznej o rodzimym kraju. Mieć przewodnika po większej części państwa, a do tego nie musieć się przejmować, że trzeba by było mu potem zapłacić za oprowadzenie po "okolicy"... Chyba że dzieciak ubzdurałby sobie coś takiego. Ale nawet jeśli, był od Iwaizumiego sporo niższy, słabszy i ogólnie prezentował się marnie, więc w razie czego nie byłoby problemów z pozbyciem się go... gdyby sprawiał kłopoty.
- Tylko bez historii rodzinnych, proszę... - mruknął, nie mając zamiaru zagłębiać się w powody, dla których Casey uciekł i był szukany przez brata. W ogóle po co wlec się za osobą, która chciała dom opuścić? Nie dość, że zapewne przysporzyłoby to sporo kłopotów i denerwujących sytuacji, ludzie musieli być bezmyślni, tak bardzo przejmując się losem drugiej osoby. Zwłaszcza gdy ta druga osoba raczej dała do zrozumienia, że nie chce mieć z resztą nic wspólnego... I to nie tak, że współczuł rozmówcy, że nawet po ucieczce nie ma spokoju. Po prostu irytowało go, iż - dla niego - bez powodu można marnować czas w pogoni za zapewne i tak mało wartym człowiekiem.
Zmrużył mocniej oczy, próbując cokolwiek więcej dostrzec wśród rozmazanych kształtów w i tak niezbyt mocno oświetlonym pokoju, gdy tylko dostrzegł, że niebieskooki podniósł coś z podłogi. A widząc ten błysk towarzyszący używaniu alchemii byłby skłonny wstać i przyjrzeć się lepiej, w jaki sposób tamten wykorzystuje tę zapewne jakże przydatną umiejętność, gdyby okulary nie zostały mu właśnie oddane. Zamrugał kilkakrotnie, na jakieś dwie sekundy zsuwając oprawki z nosa, by przyjrzeć się szkłom, na których nie było żadnych śladów uszkodzeń. Założył je ponownie i przyjrzał się młodemu jeszcze uważniej.
- Podróżujesz, uczysz się... Więc pewnie wiedziałbyś, gdzie znaleźć kogoś, kto zna się na alchemii bardziej niż na naprawianiu pękniętych okularów? - zagadnął, nie szczędząc sobie nuty złośliwości. Ale skoro chłopak sam przyznał, że geniuszem w tej dziedzinie nie jest, nie powinien się niczego czepiać. - A skoro masz taki kłopot z alchemią, nie mądrzej byłoby zająć się tylko jej doskonaleniem i całkowicie odgrodzić od rodziny? Sposoby na to są różne, wystarczy tylko się zdecydować... - Tu zielone oczy Iwaizumiego błysnęły lekko. Sam, gdyby miał szansę na wyszkolenie się w czymś tak pasjonującym jak alchemia, a jednocześnie czuł ciężar krewnych nieustannie obserwujących i przeszkadzających we własnych poczynaniach, nie szczędziłby sposobów na to, by się jakoś owych osób pozbyć. A skoro ucieczka by nie pomogła, zawsze można było zastosować bardziej brutalne metody... Ostatecznie przecież osiągnięcie celu było ważniejsze niż to, co w drodze do niego trzeba będzie poświęcić.
- Choć ty na takiego nie wyglądasz... Nie spodziewałbym się też, żebyś planował zabijać wcześniej uratowanych podróżnych - prychnął ze złośliwym rozbawieniem, wygładzając bandaż na lewej dłoni. Rzeczywiście, w towarzystwie dzieciaka nie myślał nawet o tym, że mogłoby mu się coś stać. I tak, naprawdę potrzebował jakiegoś przewodnika, ale... - Powiedzmy, że przydałby mi się ktoś, kto wie, gdzie dowiedzieć się więcej o tej waszej alchemii. Kłopot w tym, że nie chciałbym mieć wizji idącego za tym kimś starszego brata, który nie wiedzieć, co by zrobił, gdyby jednak owego kogoś znalazł. Ale chwilowo wpadłem tylko na ciebie, a nie mam zamiaru chodzić po mieście i szukać innej równie chętnej do podróży - i bezmyślnej - osoby... Więc dałoby się coś z tym wszystkim zrobić? - spytał wreszcie, powoli cedząc słowa. Jego głos może brzmiał w miarę miło, lecz zapewne dałoby się w nim słyszeć chłód bijący również z oczu mężczyzny. I tylko wpatrywał się w jedzącego ciastko Caseya, czekając na odpowiedź od chłopaka.

Ta wzmianka o okradaniu miejscowych nie sprawiła, by Naohiro poczuł jakiś większy niepokój o swój dobytek - właściwie poza notatkami (na dodatek zapisanymi w języku Xing, czyli dla tutejszych zwykłych ludzi zupełnie niezrozumiałym) i jakąś tam sumką w portfelu nic nie miał... A i o te przydatne zawsze pieniądze jakoś się nie martwił. Jednak to postawa chłopaka, kiedy powiedział to z zupełną obojętnością, jakby nie miał wyrzutów sumienia, że zabiera ludziom ich dobytek, jakoś bardziej zwróciła uwagę zielonowłosego... Może chłopak nie był jednak tak "nijaki", jaki się wcześniej wydawał. Swój charakterek musiał mieć...
Na moment wsłuchał się w to, co chłopak mówił, lecz obecnie średnio mu była potrzebna wiedza na temat specjalnego wyszkolenia poszczególnych części Amestris. Póki co... planował po prostu poznać alchemię, a to, jak by ją potem wykorzystywał i gdzie najłatwiej byłoby się na ten temat czegoś dowiedzieć, istniało tylko w przyszłości. Acz ciekawie było usłyszeć coś więcej o zastosowaniu tej sztuki, gdy znało się tylko danchemię wykorzystywaną głównie w medycynie.
Dalej wsłuchał się ze średnim zainteresowaniem w słowa chłopaka, na moment odbiegając wzrokiem gdzieś w bok. Dopiero usłyszawszy o danchemii drgnął lekko, znowu przewiercając rozmówcę spojrzeniem.
- ... o danchemii wiem... trochę. O odbiciu nie słyszałem... Ale inne wypadki też się mogą zdarzyć - rzucił gardłowo, przenosząc wzrok na pokiereszowaną rękę. Temu też jakoś nie zauważył, że niebieskooki towarzysz zaczyna przysypiać. Dopiero gdy ten faktycznie ułożył się do snu, sam Iwaizumi zdał sobie sprawę, jak bardzo jest zmęczony. Godzina dochodziła już późna, a i dnia łatwego nie miał... Także nie było co siedzieć dłużej przy tych ciastach.
Jego usta wykrzywiły się w z lekka niezadowolonym grymasie, gdy usłyszał swoje "nowe" imię, ale wyjątkowo darował sobie jakieś uwagi pod tym względem. Mruknął tylko pod nosem coś, co mogło brzmieć jak "dobranoc", ale równie dobrze "kolorowych koszmarów", po czym sam położył się na swoim łóżku, ściągnąwszy okulary i odwracając się plecami do obecnego współlokatora. Jako że z kąpieli wrócił już w lżejszych - i mniej zapchanych piaskiem - ubraniach, zostawił wszystko na sobie, nie mając nawet sił się podnieść. Przez moment rozważał jeszcze, jak to się stało, że wdał się w tak długą rozmowę... Lecz wiele już nie myślał, bo kiedy tylko zamknął w oczy, natychmiast zapadł w sen.


Obudził się... cóż, ciężko powiedzieć, o której godzinie, ale zdecydowanie lepiej byłoby wstać wcześniej. Już na dzień dobry parsknął cicho, siadając na łóżku i narzekając na pustynię oczywiście, która tak go wymęczyła, że ciężko mu było porządnie się wybudzić.
Przetarł oczy, nawet nie sprawdzając, czy Casey nadal śpi, czy wstał już dawno i wybył z pokoju. To jednak nie przeszkodziło mu w odezwaniu się.
- ... która godzina...? - rzucił zaraz na początku, nadal zaspanym głosem. Poczuł ten znajomy ucisk w brzuchu mówiący stanowczo, że pora coś zjeść, więc sięgnął nadal na ślepo w kierunku - miał nadzieję - pozostałych po wczorajszym wieczorze ciastek. - ... śniadanie... ciastka... Czy tu się je coś innego? - mruknął zniesmaczonym tonem, stwierdziwszy, że ciężko będzie się tym najeść. Dopiero wtedy poszukał dłonią okularów, które natychmiast założył, a tym samym spojrzał w kierunku łóżka Flynna, na którym spodziewał się zobaczyć chłopaka.

Zerknął na czarnowłosego, gdy ten tylko się odezwał. Dziesiąta... O tej porze normalnie już dawno byłby na nogach. Ale mógł sobie spokojnie wybaczyć tak późną porę na pobudkę, z racji że wczoraj był wyjątkowo zmęczony.
- Mhm... dobry... - mruknął tylko w odpowiedzi na słowa chłopaka i przeciągnął się, chcąc jako tako rozprostować kości. - Tak... śniadanie najważniejsze - dodał trochę mimowolnie, ale co począć, kiedy człowiek głodny. Przetarł oczy, a ponownie czując, że należałoby wreszcie coś zjeść, szybko zebrał się z łóżka, przebrał i gotowy do wyjścia z pokoju, zszedł za Caseyem na dół.
Z pewnym zainteresowaniem przysłuchiwał się temu, co tamten proponował na śniadanie. Zdawał sobie sprawę, że w obcym państwie posiłki są zapewne inne niż w Xing, a choć miał tam czasami styczność z kupcami z Amestris, nie interesował się przecież tutejszymi potrawami. A wolał nie trafić na coś niezjadliwego, więc - starając się tego jakoś po sobie nie pokazywać - uważnie słuchał całego tego wywodu o na/pod/za/przed/obok-leśnikach, mimo wszystko z pewną dozą nieufności... Jednak na tyle wierzył chłopakowi, by nie wiedzieć, by to wszystko, co mówił, było dalekie od prawdy.
- Brzmi to idiotycznie... No ale skoro smaczne... - rzucił lekko zamyślony. Naprawdę dziwne nazwy mieli w Amestris. Sama tutejsza kultura już teraz wydawała mu się całkowicie inna niż w jego rodzimym kraju... ale że nie był zbytnio przywiązany do swojego dawnego miejsca zamieszkania, nie miał powodu, by na cokolwiek narzekać czy też twierdzić, iż w samym Xing było lepiej. No a poza tym... Był tu dopiero niecały dzień. Miał jeszcze dużo czasu, żeby zapoznać się ze zwyczajami tu panującymi i wyrobić sobie pewniejsze zdanie na temat państwa.
Jednak na śniadanie zamówił zwyczajne tosty, bo ta nazwa brzmiała lepiej i mniej podejrzanie, po czym poszedł z nimi do stołu zajmowanego przez Caseya, siadając naprzeciwko chłopaka. Przez moment patrzył, jakież to leśniki ma na talerzu, zaraz jednak przeniósł wzrok na jakiś punkt za nim, żeby nie było, że czymś się tak interesuje.
Na "smacznego" skinął tylko głową, burknął niezrozumiale coś podobnego, po czym zjadł kilka kęsów tosta. Dopiero gdy jego głód został jako tako zaspokojony, spojrzał uważnie na chłopaka.
- Wczoraj wspominałeś... O West i North... że tam można by pójść. Powiedz o nich coś więcej - rzucił tonem nieznoszący sprzeciwu, wpatrując się nadal czujnie w rozmówcę. - I nie mówię jeszcze, że mam zamiar iść z tobą... Ale no... Może - dodał na wszelki wypadek, jednak nawet przekonanie samego siebie, że nie potrzeba mu towarzysza, średnio mu wyszło.

- Skoro bez dodatków praktycznie nie mają smaku, to jak mogą być smaczne...? A poza tym po co cokolwiek takiego jeść, zwłaszcza jeśli chciałoby się mimo wszystko mieć w tym jakąś przyjemność? - odparł kpiąco, patrząc ze złośliwym pobłażaniem na Caseya. - ... Mam się nastawić na to, że wszystkie wasze potrawy są jak te leśniki, a je się tylko po to, żeby zjeść? - zagadnął nadal lekceważącym tonem, przegryzając kolejny kęs tosta. Fakt, nawet w tym nie było jakoś wiele specjalnego smaku, którym można by się zachwycić czy coś. No ale skoro nic innego nie było, cóż poradzić. Naprawdę dziwny kraj, to Amestris... Byle tutejsi alchemicy byli lepsi niż te całe leśniki... W innym razie bezsensem byłoby wleczenie się tutaj. Wprawdzie wracać do Xing i tak nie miał zamiaru, ale nadal dążył do zapoznania się z alchemią, a do tego potrzebni byli ludzie wykształceni w tej dziedzinie. Nawet gdyby nie znalazł ich tutaj - bo cóż, pierwszym alchemikiem, na jakiego trafił, był zajadający któreś-leśniki Flynn, a którego umiejętności nie były na zbyt wysokim poziomie - poszedłby gdzieś dalej... byle dotrzeć do tego, czego szuka.
- Tak... śnieg widziałem - mruknął, patrząc teraz na rozmówcę jak na idiotę, który myśli, że pan zielony jest aż tak nieobeznany ze światem. Jak niektóre zachowania mógłby znieść, tak irytujące stawało się traktowanie go jak zwykłego, niewykształconego człowieka, którym przecież nie był. Czyli tak, jak sam traktował każdą napotkaną osobę.
Pokiwał głową na słowa o North, jednocześnie marszcząc z zamyśleniu brwi. Czy chciał się pakować w zaspy śniegu i zimny klimat? Lepsze to niż pustynia, co do tego nie miał wątpliwości. Żadnych obaw, że się uschnie na tym gorącu, wrażenia spalania się na wiór i podobnych przeżyć, jakich przyszło Naohiro doświadczyć podczas podróży w te strony.
Po rozważeniu obu opcji (North czy West) oraz wszystkich za i przeciw, łatwo podjął decyzję.
- North brzmi dobrze. Daleko stąd do East City...? - spytał, wpatrując się w rozmówcę wyczekująco. Nie wiedział, czy nie przekręcił jakiejś nazwy, bo niektóre były dość dziwne do wymówienia, zwłaszcza gdy język Amestris znało się... cóż, nie na tyle, by ogarniać wszystko. - I przy okazji... Ile zwykle kosztują bilety na pociąg...? - dodał, przypomniawszy sobie, że o tym cudownym środku transportu jego towarzysz wspomniał. A choć zabrał ze sobą całkiem spore oszczędności i póki co miał z czego wyżyć, mimo wszystko należało pieniądze oszczędzać, bo kto wie, ile zajęłaby ta podróż.

Nie ma to jak rozmowa o jedzeniu, zdecydowanie. Tyle dobrze, że przy śniadaniu, a nie w jakiejś niezbyt spokojnej sytuacji, kiedy byłaby zdecydowanie nie na miejscu. No ale tak, wysłuchał tego wszystkiego. I nie przyznałby się w życiu, że argumenty rozmówcy są nawet sensowne. A skąd! Tylko burknął coś mało zrozumiałego pod nosem. Przecież nie będzie się wykłócać o sposoby podawania potraw i ich smaki bądź to, że doprawianie dużo daje, a ostatecznie właściwie wszystko dodatków jakichś wymaga.
- Ale jakkolwiek... leśniki to dziwna nazwa... - mruknął tonem kończącym rozmowę, oczywiście znowu nieświadomie się wkopując. Gdyby tylko się dowiedział, że w rzeczywistości żadne leśniki nie istnieją, nie są tak nazywane to jest, Casey zdecydowanie powinien być już daleko, jeśli nie chciałby skończyć jako próbka testowa do kilku badań. Jednak w takiej sytuacji Naohiro nie miał powodów, by zabijać go spojrzeniem... No właśnie, to było niecodzienne uczucie. Chłopak zachowywał się w jego towarzystwie zaskakująco normalnie, co przekładało się na Iwaizumiego, który - patrząc na jego "normalnie" - był temu daleki. Dziwnie mu było tak luźno rozmawiać... Nawet jeśli sam się ani razu nie uśmiechnął podczas tej pogawędki o jedzeniu, a jego mina była równie poważna co zawsze. Problem... czy to na pewno problem?... polegał na tym, że w towarzystwie tego tu niebieskookiego Flynna nie potrafił się nawet jakoś specjalnie zezłościć. No i z kim innym już dawno by się wykłócał, by dowieść swoich racji, a tak... Tylko siedział i zgadzał się ze wszystkim. Czy było to normalne? Nie, zdecydowanie...
I równie nietypowo jak na siebie z uwagą przysłuchiwał się tłumaczeniom dotyczącym alchemii. Jak na początek, wydawało się to wszystko jasne i przejrzyste... Ale czy na pewno? I czy mądrze było wierzyć słowom osoby mało z nią obeznanej? Jednak Casey wypowiadał się na tyle przekonująco, by zainteresować Naohiro jeszcze bardziej.
- Ciekawe porównanie... Ale... nie, raczej rozumiem. Mogę założyć, że sporo się to różni od danchemii. Czuć alchemię, mówisz... - tu zamyślił się na moment, bo żeby cokolwiek "czuć", trzeba było mieć uczucia. Ale... Danchemia również opierała się w pewnym sensie na uczuciach i wyczuciu połączeń z energią płynącą w ziemi bądź transmutowanym ciele... Więc po doświadczeniach z tą dziedziną nie powinno być problemów i ze zrozumieniem zwyczajnej alchemii. Powtórzeń moooooc!
Dalej też słuchał w milczeniu. Pokiwał jedynie głową, dochodząc do wniosku, że zaproponowany przez chłopaka sposób podróży może być całkiem w porządku. Znaczy... zależałoby, jak to wszystko będzie wyglądać. Ale patrząc na fakt, że przez pustynię szedł na piechotę, środek transportu był mu naprawdę obojętny.
- Można tak zrobić... - mruknął, poprawiając zsuwające się z nosa okulary. Następnie omiótł spojrzeniem pusty już talerz i wstał, gotów wrócić po resztę swoich rzeczy do pokoju. Jednak nim odszedł od stołu, stał przy nim jeszcze przez chwilę, wpatrując się w Caseya uważnie. I pewnie trwało to dobrą chwilę, nim ni to niepewnym, ni zirytowanym tonem zapytał. -Nyao...?

*podejście drugie*
Narrator skłamałby, gdyby rzekł teraz, iż słowa potwierdzające, że Naohiro wygląda na człowieka inteligentnego, nie połechtały jego dumy. Oczywiście, głównie na nie zwrócił uwagę. Wprawdzie nie trzeba mu było takich zapewnień, w końcu przekonany był, że przewyższa intelektem wszystkich zebranych tu na sali, ale nawet przyjemnie było usłyszeć to z czyichś ust. W końcu dobrze wiedzieć, że sprawia się wrażenie takie, jakiego się oczekuje.
Dlatego też może nie zwrócił aż tak bardzo uwagi na ten wcześniejszy wybuch śmiechu Caseya, jak również na późniejsze ciekawe wytłumaczenie dla jego nowego „imienia”. Cóż, kot takim złym zwierzęciem do porównywania nie był. A choć Naohiro nigdy „nya” nie powiedział i mówić nie zamierzał, stwierdził, że jakoś będzie trzeba z tym „Nyao” wytrzymać. Zresztą nie sądził, by Flynn – nawet po długich pouczeniach – porzuciłby to wymyślone przez siebie miano i zwracał się do Iwaizumiego jak należy. I wcale, a skąd!, nie miał na to wpływu ten uśmiech, który nie wiedzieć czemu tak działał na zielonowłosego, że on sam nie dążył do wykłócania się o cokolwiek.
Dlatego też zdecydowanie najlepszą odpowiedzią na wszystko było krótkie „mhm”, którym uraczył odnoszącego już talerze Caseya. Tu przez jego twarz przemknął po części zadowolony, po części kpiący uśmiech, gdy Naohiro ponownie stwierdził, że z tak energicznej osoby może być jednak jakiś pożytek.
Podszedł nieco bliżej, widząc, że jego niebieskooki towarzysz wdał się w pogawędkę w jakimś staruszkiem. I cóż, język Amestris znał jako tako, ale Drachmy już zupełnie nic, więc z całej wypowiedzi mężczyzny zrozumiał tyle o ile. Zdecydowanie podejrzane jednak wydawało mu się nazwanie go „mużem”, cokolwiek starszy człowiek mógł mieć w tamtej chwili na myśli. Ale nie, nie miał zamiaru o to dopytywać i tym samym zdradzać swoją marną znajomość języka. Tak patrzył więc tylko to na jednego, to na drugiego, oczywiście obrzucając ich lodowatym spojrzeniem.
- Hej, chwila, kto mówi, że ja się zga… – tu urwał jednak swoją odpowiedź na tak nagłe przyjęcie propozycji przez Caseya. Może perspektywa przejazdu za darmo nie była taka zła. Wprawdzie nieznajomemu starcowi nie należało ufać, ale… Flynn jakoś się z nim dogadał. Poza tym uwadze Naohiro nie umknęły te chytre błyski w niebieskich oczach chłopaka. Skoro nadarzyła się taka okazja, czemu jej nie wykorzystać.  – … niech będzie – warknął więc tylko cicho, zdając sobie sprawę, że Casey i tak podjął decyzję za ich obu.
Z niejakim niesmakiem przyjął tak luźne przedstawienie się mężczyźnie, lecz specjalnie się nie czepiał, w końcu i tak został tylko niejakim „Nyao”, a przekręcone imię już wiele nie dawało. Więc prychnął jedynie cicho, po czym ruszył za Flynnem do pokoju, zbierając swój i tak niewielki dobytek.
A gdy wrócili na dół… cóż, nie takiego środka transportu Iwaizumi się spodziewał. A może właśnie dokładnie tego, ale miał nikłą nadzieję, że jego przewidywania choć raz okażą się błędne. Jednak zawsze lepsze to niż iść na piechotę przez pół kraju. Zdecydowanie.
… zmienił zdanie, gdy zobaczył, z kim – prócz Caseya – przyjdzie mu spędzić te kilkanaście godzin.
- No chyba nie… – mruknął, czując na sobie spojrzenia kóz, z których każda wydawała się podlejsza od poprzedniej. Żeby jeszcze dzieciaki, o których wcześniej wspomniał ich przewoźnik! – te się dało jakoś znieść… Ale nie kozy. Daleko mu było od podzielenia entuzjazmu nowego znajomego, którego właśnie w tej chwili pragnął zabić spojrzeniem. – Jak tylko wyjdziemy z miasta, zatkam cię tym sianem, bo zdecydowanie za dużo gadasz – syknął do chłopaka, ostatecznie jednak siadając obok niego. Starał się zignorować zachwycone okrzyki Caseya, a najchętniej w ogóle nie przyznawać się, że zna człowieka. Jednak i tak musiał z nim tu siedzieć… Ale rozmawiać nikt nie kazał. Można było spędzić podróż w milczeniu, ignorując całe otoczenie… Co też Naohiro właśnie robił.
Do czasu. Podniósł wzrok, czując na sobie spojrzenie kozła, który już wcześniej miał czelność zwrócić na Iwaizumiego uwagę. Przez chwilę naukowiec zastanawiał się, co też zwróciło tak zainteresowało to stworzenie, lecz porzucił te myśli jak najszybciej, stwierdzając, że to przecież i tak bezrozumne zwierzę. Wystarczyło nie zwracać na nie uwagi, a się odczepi…
Akurat. Nohiro ponownie poderwał głowę do góry, gdy tylko uparty kozioł podszedł kilka kroków bliżej. Mężczyzna posłał mu lodowate spojrzenie, mając zamiar jakoś przegonić bestię. Ale, o dziwo, w odwecie otrzymał dokładnie takie samo. W tym właśnie momencie parsknął wściekle, dochodząc do wniosku, jak to wszystko jest absurdalne. I nie wydarzyłoby się, gdyby nie ta czarnowłosa istota siedząca obok…
Badacz odwrócił głowę w kierunku Flynna, gotów oczywiście wytknąć mu, że to wszystko jego wina… kiedy poczuł na skórze głowy dziwnie ciepły powiew powietrza. Spodziewając się niestety, co ujrzy, zerknął tam, gdzie wcześniej… od razu natykając się na łeb i kozią bródkę… i małe, zawistne oczka swego wcześniejszego rywala w bitwie na spojrzenia, który najwyraźniej miał zamiar sprawdzić, czy zielone włosy Naohiro porównywalne są smakiem ze zwykłą trawą.
- Niech cię szlag jasny…! – z tymi słowy trzepnął kozła własną torbą, co w miarę skutecznie podziałało; nie przejmował się, czy mogło to jakoś uszkodzić zwierzę, w końcu kto by się bestią przejmował. Ale zaraz po tym ponownie zaklął, w odruchu poprawiając okulary, a tym samym nie wiedząc już, jak na to wszystko zareagować. Ostatecznie oparł łokcie o kolana, kładąc czoło na splecionych palcach i przeczekał tak chwilę z zamkniętymi oczami, czując, że już ma dość całej podróży. – Casey… nie teraz, bo a nuż się przydasz… Ale uduszę cię kiedyś… – mruknął cicho, nawet nie zerkając na chłopaka. A potem cóż, jechali dalej.

zt.