Chatka

Jest to chatka, którą dawniej zamieszkiwał pewien myśliwy, jednak na stare lata postanowił ją opuścić, pozostawiając ją z większością wyposażenia. Chatka zbudowana jest w znacznej mierze z drewna i kamienia, przy czym jednak jest też dość mała, bowiem wnętrze zapełnia jedna izdebka, łącząca ze sobą salon, sypialnię i kuchnię, zaś oddzielona od reszty jest jedynie łazienka. Wciąż znajdują się tu meble, oczywiście wykonane z drewna, wnętrze jest dość toporne, ale wygodne jak na takie warunki. Przy kominku znajduje się spore łóżko i skrzynia z pościelą, to jest grubymi kocami, na jednej ze ścian jest strzelba myśliwska, kuchnia zaś urządzona jest równie skromnie, co reszta. W jej skład wchodzi jedynie stół i kilka szafek. Łazienka zaś obejmuje jedynie toaletę i wannę. Budowla znajduje się w dość nieprzyjemnym usytuowaniu, bowiem w miejscu uważanym za centrum gór.

- Były kiedyś czasy...

wojny w okresie brązu
Były kiedyś czasy... 
zimy, wichury szalały 
Były kiedyś czasy... 
ale dziś wieczorem tutaj jest szaleństwo
ale dziś wieczorem tutaj jest szaleństwo
Z belki w cyrkowym namiocie
zwisa trapez, a na nim huśta się artysta
a może tak mi się tylko wydaje
zaczepiony nogami ze swobodnie dyndającymi ramionami

Elliottowi zdarzało się co prawda zajmować się wszelkimi brudnymi robotami, na jaką by się nie wpadło, pewnie maczał już w takiej palce. Co nie znaczyło jednak, że czerpał radość czy satysfakcję ze sprawiania innym bólu, zwłaszcza gdy danej osobie akurat chciał pomóc. Przeprosił więc prędko i opuścił nogę Aleksieja, kiedy ten wydawał z siebie bolesne protesty i jedynie utwierdził się w przekonaniu, że sam na własne nogi rudzielec nie wstanie. Noszenie go nie sprawiało mu większych problemów, można było wręcz powiedzieć, że plusy przeważały minusy, bo ciepły człowiek grzejący go w tych zaśnieżonych górach to samo dobro. Nawet jeśli swoje ważył, choć przez drobną budowę nie tak wiele, jak mężczyzna mógłby się spodziewać. Poprawił go sobie na plecach, chwytając mocno na nogi i uśmiechnął się, gdy ten go mocno objął. Tak było zdecydowanie łatwiej. Z takim więc towarzyszem podróży, nieco unieruchomionym, ruszył przed siebie w stronę chatki, słuchając z uwagą słów Alka.
- Nie jesteś? O widzisz, jak pozory mylą! Ale to nic nie szkodzi! I tak jesteś ciekawy. Że mi będzie przykro, nie musisz się martwić! Poznamy się i wtedy wszystkiego się dowiemy! I... piosenkę? Jaką piosenkę?
Długo na odpowiedź nie czekał, bo zaraz rudzielec zaczął ją śpiewać. Elli z zachwyconą miną odwrócił nieco głowę, by choć kątem oka zerkać na Alka. Jego głos był nadzwyczaj miły a piosenka, mimo że obca, zapadała mu w pamięć, jakże wątpliwą, w której istnienie wielu w ogóle nie wierzyło. Nie wgłębiał się co prawda bardzo w znaczenie tekstu, gdzie tam błazen interpretujący jakikolwiek tekst, ale i tak był całą tą sytuacją zachwycony. Nawet umilkł, by nie przeszkadzać mężczyźnie. Odezwał się dopiero, gdy był pewien, że ten skończył.
- Jak... cudownie! - wykrzyknął tonem pełnym podziwu. - Masz piękny głos, Aleksieju... i och, to tu! - dodał, widząc chatkę, w której póki co zamieszkał.
Wszedł do środka i ostrożnie posadził mężczyznę na łóżku, nie zadając sobie trudu, by je jakoś zaścielić. Czy ktoś się dziwi, że mieszkający samotnie na odludziu mężczyzna nie ma idealnego porządku? Ale jakoś nie sądził, by siedzenie na materacu było mniej wygodne niż siedzenie na kapie.
- Ojej, o to nie musisz się martwić, Aleksieju! Tak naprawdę ta chatka nie jest nawet moja. Znalazłem ją! Ja sam podróżuje i akurat jestem w drodze do Briggs, ale też mi się nie spieszy, więc tu jakiś czas siedzę. A koszty... - zaśmiał się wesoło. - Jak mówiłem, większość rzeczy nie jest nawet moja. To taka ziemia niczyja. Chyba widziałem tu jakieś bandaże! Zdejmij buty, to zaraz wszystko opatrzymy! - Zaczął przeszukiwać szafki i rzeczywiście, w jednej z nich znalazł to, czego szukał. Z tym wrócił do rudzielca i klęknął przy nim. Jeśli ten go wcześniej posłuchał, od razu zajął się nastawianiem i bandażowaniem rany, jeśli nie, cóż, najpierw musiał go tego buta pozbawić. Starał się przy tym być jak najbardziej delikatny, by nie sprawić więcej bólu, niż było to konieczne.
- Chcesz się czegoś napić? Mogę nam zrobić ciepłą herbatę, chyba że lepiej rozgrzać się w inny sposób, to mam tu trochę wina. A może jesteś głody? Powinienem mieć jeszcze coś z rana! - Elliott zupełnie wczuł się w rolę gospodarza, będąc tym przy okazji dość podekscytowany. Zawsze sam raczej gdzieś gościł, u siebie bywał rzadko i raczej nie na długo, więc nie miał okazji sprawdzić się w tej roli.

Gdyby ktoś Eliego uświadomił, jakie dialogi przebiegają w głowie towarzysza, pewnie przyłożyłby ucho do jego głowy, by ich posłuchać z fascynacją. Ale nie wiedział, a w jego własnym umyśle przelatywał właśnie suchy krzak po pustyni, symbol pustki i odludzia. Zostało mu więc zajęcie się opatrywaniem Alka, co akurat wyjątkowo udawało mu się bez wpadek. Nie jedną kostkę się opatrywało, bo dwie i to obie swoje. Znał się na rzeczy!
- Wiesz, Aleksieju, to nie wygląda dobrze... - zmartwił się dość mocno, z zatroskanym spojrzeniem wpatrując się w zabandażowaną już kostkę. - Nie wiem, jak chcesz z tym iść... Ale możesz zostać tu, ile dusza zapragnie! Chyba że mocno ci się spieszy... ale tylko sam się mocniej uszkodzisz! - Wstał i zaczął znów gmerać w szafkach, szukając jakichś... no kieliszków się tu nie spodziewał. Pewnie jakichś czarek. - Monmort jest daleko! Naprawdę nie powinieneś się przemęczać, słońce. Co zamierzasz zrobić?
W końcu znalazł odpowiednie naczynka i nalał do nich wino. Gruba ceramika sprawiała wrażenie przeznaczonej do tego trunku w wersji grzanej, ale nawet to Elliott umiał spalić, wolał więc zostawić napój nieruszony. Usiadł koło Aleksieja, wchodząc na łóżko głębiej, by oprzeć się plecami o ścianę, i podał mu jedno naczynie, sam upijając nieco z własnego. Wino było nadzwyczaj dobre jak na takie znalezione pośrodku niczego, z delikatną owocową nutą. I do najsłabszych też nie należało.
- Nie jestem z Amestris! Tak tylko podróżuję. Ale pochodzę z Crety! I też jesteś obcokrajowcem... no tak, imię chyba masz niezbyt tutejsze, jak teraz myślę. - Uśmiechnął się szeroko. - Nie jestem rekrutem. Ale dużo słyszałem o tym forcie! Byłem ciekawy i pomyślałem, że chciałbym zobaczyć to, o czym tyle się słyszy. Lubię widzieć na własne oczy takie miejsca! Ale! Mówisz, że jesteś z Briggs? - Zagapił się na niego błyszczącymi oczami. Czyżby trafił na źródło informacji? - Opowiedz mi o tym! Jesteś wojskowym, że stamtąd idziesz? Czy byłeś tylko przejazdem? Nie wiesz, czy wpuszczają tam wędrowców? - zasypywał go dość bezpośrednimi pytaniami z tak szczerą ciekawością, że ciężko było go oskarżyć o coś niegodziwego.
Coś jednak odwróciło jego uwagę od mężczyzny. Na chwilę, ale jednak. Konkretniej do brzęcząca o podłogę patelnia, która wcześniej wisiała pod blatem na wbitych tam gwoździach. A zaraz z cienia wylazł... jego kot, patrzący na gościa szeroko otwartymi oczami.
- Bambaryła! - zawołał uradowany. - Tu się schowałeś, mały bąblu! Chodź tu, chodź i się przywitaj! - zawołał, klepiąc materac obok siebie. Kocisko dowlekło się leniwie do łóżka i posłusznie na nie wskoczyło, a Elli pogłaskał jedwabiste futerko. - A cały dzień go nie widziałem! To mój kot, Aleksieju! Wlecze się za mną i się przytula! Nie drapie ani nie gryzie, więc możesz głaskać, ile wlezie! To taki leniuch. - Uśmiechał się od ucha do ucha, patrząc to na pupila, to gościa.

Pokiwał ze zrozumieniem głową.
- Domyślam się, że musi to boleć jak nieszczęście! Biedny Aleksiej... Można zrobić okłady z lodu, by zmniejszyć opuchliznę, ale martwię się, by nie przemoczył opatrunku i byś się nie rozchorował dodatkowo... Co sądzisz? - spytał, zostawiając ostateczną decyzję w rękach samego poszkodowanego. W końcu najlepiej znał swoje ciało i wiedział, czego potrzebuje, prawda?
Zaś na informację, że mężczyzna z nim zostanie, zareagował promiennym uśmiechem i błyszczącymi z radości oczami. Elliott był raczej towarzyskim stworzeniem, więc z radością przyjmował wszelkie towarzystwo - zwłaszcza jeśli jego towarzystwem miał być śliczny, przyjazny mu mężczyzna.
- Nie narzucasz się! - zapewnił entuzjastycznie. - Ja się cieszę, że będę miał kompana, choć na trochę! Samemu się w końcu nie pije, prawda? - Zaśmiał się, choć rzecz jasna nie potrzebował ludzi jedynie do wspólnego picia. To była tylko jedna z tych czynności, które wykonywane w samotności są milion razy mniej przyjemne niż z kimś.
Słuchał dalszych słów Aleksieja, zbierając każdą kruszynę informacji. Z tego co ten mówił, dostanie się do Briggs może być trudniejsze niż przypuszczał. Liczył na dobrą wolę tamtych, którzy pomogą zagubionym w górach zmarzniętym ludziom, ale widać nie tak się sprawy miały. Czy jego przewidywania były naiwne? Z pewnością. Ale on zupełnie tego nie widział. Jak w takim przypadku mógł dostać się do środka? Czy zdołałby przekabacić rudzielca, by go tam wprowadził? Kto wie, może tak, może nie. Ale nie miało to znaczenia, bo i tak nie chciał nadwyrężać rannego znajomego, który powinien raczej wypoczywać. No i śpieszył się do siostry, która mieszkała w drugą siostrę? Czy mógł zmieniać jego plany dla siebie? Nawet jeśli, to średnio mu się to uśmiechało. Zdążył nadzwyczaj polubić Alka.
- Jesteś alchemikiem! - Klasnął w dłonie, pochylając się nieco w jego stronę. - Słyszałem o was dużo i nawet czasem na różnych trafiałem! Choć raczej nie państwowych... Widzisz, nie powiedziałbym, że jesteś z wojska! Ani że wasze zasady obronne są aż tak.. restrykcyjne! Może to być nieco niebezpieczne... - Zaśmiał się wesoło, jakby sama myśl o takiej przygodzie napawała go niecierpliwością,by jak najszybciej na nią wyruszyć. W końcu z dokumentami mógł mieć kłopot... Nie wiedział, jak wyglądają, by móc je podrobić, nie mówiąc nawet o braku odpowiednich narzędzi. - I nie masz o co się martwić, słońce! Umiem dbać o siebie - oznajmił z dumą niczym pięciolatek chwalący się rodzicom, że umie samodzielnie zawiązać buta. - Co złego może się stać! Ale to nawet słodkie, że się przejmujesz - Z szerokim uśmiechem pogładził go po policzku, doceniając troskę Alka. Przyjrzał się też przy okazji jego ozdobie na szyję, która wybitnie przypominała obrożę. Z jakiegoś powodu uznał to za bardzo, ale to bardzo urokliwe, pasujące do rudzielca. Nawet jeśli zawsze bawiło go porównanie Państwowych Alchemików do psów. Choć po jego zachowaniu widać było, że raczej kociarzem nie był, więc może psy bardziej lubił? W każdym razie bez względu na przyczynę, Bambaryła dał się pogłaskać, po czym ciężko zeskoczył z łóżka i dumnie wymachując ogonem, oddalił się do własnego kąta.
- Ależ oczywiście! Poczekaj chwilę... - wstał szybko z łóżka i ruszył do blatu, gdzie zostawił wino. Wziął cała butelkę a po chwili i drugą - w końcu nie ma co chodzić co chwila - i wrócił na swe miejsce. Dolał im obydwu trunku, bo jego czarka była równie pusta co Aleksieja. W końcu pić lubił, a wino tu odnalazł całkiem dobre. Na jego twarzy nie było jeszcze wielkiego rumieńca, co najwyżej lekki róż w niektórych miejscach. - Częstuj się, ile wlezie! Jest tego dużo... Szkoda, że nie mogę uraczyć cię swoim winem! Kiedyś w wolnych chwilach sam je pędziłem... Nic mocniejszego nie robiłem, ale wina jak najbardziej! - paplał wesoło, upijając kilka długich łyków i czując ciepło rozchodzące mu się po brzuchu, a potem reszcie ciała. I czyżby siadł bliżej Alka ni wcześniej? Miał wrażenie, że jego szaro-błękitne oczy są większe i nie przestawał się w je wpatrywać z fascynacją.

Pokiwał głową, myśląc, że mógł na to w sumie wpaść. Ktoś, kto całe miesiące spędzał w podobnym otoczeniu, rzeczywiście nie mógł łatwo chorować od chłodu. W takim wypadku wyszedł na moment za zewnątrz, by zgarnąć pełną garść śniegu, po czym ponownie podszedł do Alka. Do opatrzonej kostki przyłożył śnieg, który owinął drugim, nieużytym dotąd bandażem, który miał być na zmianę, ale widać wymyślić trzeba coś innego. Nie chciał przykładać lodu na gołą skórę, by jej nie odmrozić. Nie wiedział, czy to możliwe taką ilością śniegu, po prawdzie w to wątpił, ale nawet jeśli, to nie ma co męczyć się z odwijaniem bandaża, gdy może służyć za materiał przepuszczający chłód, ale jednocześnie ograniczający jego natężenie do odpowiedniego poziomu.
- Co do usztywnienia, to na pewno coś z domu się nada... Hmm... Na pewno coś poradzimy, nie ma obaw! - Uśmiechnął się pokrzepiająco. - Póki co chyba wystarczy ten dodatkowy bandaż? Czy nadal boli? Jak tak, to mów! Chcę, by ci było dobrze tutaj. - Naprawdę Elliott tego pragnął, nie lubił, jak innym było źle w jego towarzystwie, zwłaszcza gdy mu zależało, by jakoś tym osobom ulżyć. Pomińcie te wszystkie aspekty jego życia, gdy mordował, sprzedawał, rujnował czy okaleczał ludzi. To była praca. Osobiście był bardzo przyjazną osobą! Umiał oddzielić życie prywatne od pracy. Chociaż praca była dość długoterminowa i nie miała typowych urlopów. Ale umiał! To akurat z robotą nie miało nic do rzeczy.
- Więc my wesoło wypijmy w swoim towarzystwie! - oznajmił radośnie, zgadzając się poniekąd ze słowami Alka, choć też nie miał nigdy zamiaru nikogo pouczać co do tego, ile i w jaki sposób czy też w jakim towarzystwie ma ktokolwiek pić. Z chęcią spotykał najróżniejszych ludzi, a choć sam ku temu nie aspirował, nawet rozmowy z nałogowcami potrafiły być pasjonujące. Zresztą każdy człowiek był na swój sposób ciekawy! Lud jako masa była dla Błazna do bólu przewidywalna i nudna, jednak gdy wyłowić z niej jednostki, zaczynały go one fascynować.
- Czyli masz swoje ideały, w które wierzysz... To interesujące! Jak mówisz, teraz też rzadko spotykane. Co czyni z ciebie ewenement - zaśmiał się beztrosko. - I obawiam się, że mnie w tym przewyższasz... Ale ale! Jak nie pochodzisz Amestris, czemu dołączyłeś akurat do tutejszej armii? I to do oddziału, broniącego się przed twoją ojczyzną? - dopytywał się, zaintrygowany tym wyborem. Wyczuwał w tym jakąś ciekawą historię. No i wpatrywał się z rozbawieniem w minę Aleksieja, którą ten przybrał, gdy go pogłaskał. W sumie nawet czekał, czy ten jakoś zaprotestuje albo na niego nakrzyczy, a mimo to nic z tego nie nastąpiło. A zdążył już się przyzwyczaić, że właśnie dystansem reaguje większość tutejszych. Widocznie obce obyczaje odezwały się w Aleksieju! Nie miał do czynienia z Drachmą i jej mieszkańcami, to było jego pierwsze. Ale człowiek uczy się całe życie! To mogło być podejście numer jeden do mieszkańca północy. Póki co obserwował tyle, że lubili pić, co akurat nijak mu nie przeszkadzało, zdecydowanie wolał kompanów do picia od abstynentów, którzy jedynie się przeglądali. Bo kto by pomyślał! To on wolał obserwować! Dlatego więc choć pił, to mniej od gościa i z nieznikającym uśmiechem przypatrywał się, jak na policzki tamtego wykwita rumieniec od alkoholu.
- Jedno... fakt, jedno! - potwierdził, również zauważając ten dość rzucający się w oczy fakt. - Nie przeszkadza ci to, co? Spanie na ziemi w tych warunkach jest... no zimo jest! Ty z tą kostką na pewno na niej nie wylądujesz, nie ma mowy! - oznajmił stanowczo. - Więc jak mnie nie wyrzucisz, to się zmieścimy! I ojej, naprawdę byś mógł mnie tam wprowadzić? - spytał z błyszczącymi z ekscytacji oczami. - Nie chcę, by ci to kolidowało z odwiedzinami siostry... Ale byłoby cudownie! - Czy czuł się źle wykorzystując nowego znajomego? Ot tak lekką ręką wyciągając z niego informacje i korzystając z jego pozycji, by dostać, czego chciał? Cóż, zacznijmy od tego, że coś takiego jak "poczucie winy" nie było dla niego czymś znanym. No i ciężko mu było się tym przejmować tym bardziej, że o nic nie prosił, a jedynie przyjmował propozycje rudzielca. Skoro sam chciał mu pomóc, grzechem byłoby nie skorzystać! Zwłaszcza że wcale tego nie oczekiwał tak naprawdę. Więc była to jedynie przyjacielska przysługa, którą Elli z pewnością będzie miał okazję spłacić!
Zaskoczyło go nieco zbliżenie się Alka, ale rzecz jasna nie protestował, gdy ten się o niego oparł. Wręcz przeciwnie, z uśmiechem go objął i przytulił do siebie, popijając przy okazji ze swojej czarki. Musiał przyznać, że w towarzystwie tego mężczyzny czuł się nadzwyczaj dobrze i w brzucho rozlewało mu się ciepło nie mające nic wspólnego z wypitym winem. A gdy spojrzał w zwróconą ku niemu zarumienioną twarz i słuchał przeciągających się słów z zabawnym akcentem, poczuł, że serce mu mocniej zabiło. Niewiele myśląc, pod wpływem impulsu i procentów pochylił się i czułym całusem zgarnął spływającą mu z kącika ust kroplę wina.
- Jesteś przesłodki... jak ptyś - mruknął, odsuwając minimalnie wargi od jego skóry. - Tak, chętnie spróbuję... choć zaraz to ja będę ci się musiał odwdzięczać, tyle mi dajesz. - Zaśmiał się cichutko.

Elliott pokiwał głową ze zrozumieniem. Sam nie przypominał sobie, by zwichnął kiedyś kostkę, choć z pewnością miał ją złamaną po jednym z jego wypadków. Nie wiedział, czym te dwa uszkodzenia ciała się od siebie różnią w skali bólu, ale tak czy inaczej przyjemne to być nie mogło. Ale z własnego doświadczenia wiedział też, że pierwszy raz jest najgorszy, a gdy coś się dzieje po raz któryś, poniekąd do tego przywykasz. Dlatego skoro Alek miał już kiedyś tę przypadłość, był już doświadczony w jej leczeniu! Sam wolał się nie zwierzać ze swoich licznych okaleczeń, bo raz, że mało ciekawy był to temat, a dwa, że takie rozmowy zwykle prowadziły do mało wesołych wyliczanek najprzeróżniejszych nieprzyjemnych przypadłości, które się miało, a nie miał zamiaru psuć miłej atmosfery, która panowała miedzy nimi. W końcu jak coś jest dobre, nie ma potrzeby tego niszczyć!
Natomiast słów o przywiązaniu do dwóch państw słuchał z najwyższą uwagą. Był to dla niego jeden z tych tematów, które o tyle mocniej go fascynowały, że jemu samemu ciężko było je pojąć. Nie czuł większego powiązania z Cretą poza swoją przynależnością do Cyrku - choć sam nie wiedział, czy ją wliczać, bo i sama mafia działała raczej w podziemiu jego kraju. Nie wiedział czemu, ale nigdy nie czuł, że coś jest winny krajowi, którego większości mieszkańców nawet nie znał. Inaczej rzecz się miała w jego grupie, gdzie choć nie zawsze miał z innymi najlepsze stosunki - choć takie były generalnie, w końcu był przyjaznym człowiekiem - to chociaż nie byli oni obcy. A jako że sam uczucia patriotyzmu nie zaznał, ciężko mu było zrozumieć, na czym się ono w ogóle opiera. A że Aleksiej żywił podobne uczucia wobec nie jednego, a dwóch krajów, musiało mu być tym ciężej to ze sobą pogodzić. Elliott naprawdę podziwiał takie podejście.
- Czyli macie też rodzinną bibliotekę! Musisz być naprawdę oczytany... I pewnie znasz się na książkach, prawda? Wiele ich w życiu przeczytałeś? Ja raczej dużo ich nie znam... Nie miałem zbytnio okazji, szczerze mówiąc! No i raczej spędzałem czas na dworze - odparł wesoło z nutą podziwu. Imponowali mu mądrzy ludzie, którzy umieli więcej niż on. Mógł się od nich dużo więcej nauczyć, poza tym byli zwyczajnie czy też nadzwyczajnie ciekawi. Mieli wiele do powiedzenia i ufał, że są to rzeczy niegłupie, w końcu bardziej niż on się znali.
- Więc zostanę tu! Cieplej brzmi zdecydowanie lepiej. No i milej będzie - zauważył z szelmowskim uśmiechem. - I ojeeej! Zechcesz mnie jej przedstawić? Byłoby cudownie, chciałbym ją poznać! Jest twoją siostra, musi być cudowna. No i mógłbym ci pomóc w razie problemów... póki co i tak musisz ją odciążyć, ale nawet później możesz mieć z nią problemy. A tak mógłbym cię ponieść albo jakoś wspomóc! Jak mówiłem, mi się nie spieszy. - I była to prawda. Żadnego deadline'u na dostarczenie cennych informacji nie dostał i już nieraz zbaczał, by zaspokoić własną ciekawość bądź pod wpływem chwili, więc ta dodatkowa odskocznia nie robiła mu żadnej różnicy. No i będzie mógł dłużej pobyć z Aleksiejem! Ten argument był zdecydowanie przeważający. Zresztą ten widać również nie miał nic przeciwko, proponując to i... i go całując. Nie było mowy, by przesunął się tak przypadkiem i przypadkiem złożył swoje wargi na niego. Te pajacowe wygięły się w uśmiechu. Taki rozwój sytuacji zdecydowanie mu odpowiadał.
- To miało znaczyć, że miałeś smaczne wino... oraz że jesteś prześliczny i przeuroczy - dodał tkliwym tonem, kładąc dłoń na jego policzku. - A ptysi się nie je... je się smakuje - sprostował z uroczym uśmiechem, zaraz dołączając do pocałunku, zaskakująco słodkiego i niezwykle przyjemnego. Gdy Aleksiej się odsunął, spojrzał w jego oczy własnymi w kolorze czekolady, w których błyskały rozbawione iskierki. Przesunął dłonią z policzka w dół na szyję, aż zahaczył palcami o jego ozdobę na szyi, wyglądającą zupełnie jak obroża. Musiał przyznać, że nadzwyczaj mu się ona podobała. Pasowała do ubioru i stylu Alka.
- Odwdzięczę... jak tylko pragniesz... ptysiu - obiecał z psotnym uśmiechem, zbliżając się ponownie, tym razem jednak składając pocałunek na szyi zaraz pod uchem, przy okazji robiąc tam niedużą malinkę.

- Cały pokój w książkach? - nie dowierzał, starając się objąć rozumem taką ilość woluminów. - I wszystkie je już znasz? To niesamowite! I widzę obracasz się wokół samych niesamowitych dam... - Spojrzał na niego z szerokim uśmiechem, jednak z wyrazu jego oczu ciężko było cokolwiek wyczytać. - Jak mówisz, że jesteś wdzięczny, to przecież nie mam powodu, by ci nie wierzyć, słońce! Choć to chyba nic dziwnego, że chciałem pomóc komuś w potrzebie. - odparł, a czując, że ten się w niego wtula, objął go mocniej i przyciągnął do swego boku. - Nie martw się, Aleksieju... w końcu byłeś pierwszy, którego poznałem, więc pierwszeństwo ci się należy - zapewnił z nieco łobuzerskim uśmiechem. Choć Aleksiej nie wypowiedział się do końca jednoznacznie, Błazen analizował po swojemu i musiał przyznać, że jego duma była mile połechtana słowami rudzielca. Swoją drogą zastanawiał się, na ile zachowanie Alka wywołane jest wypitym winem. Zawsze bawił go wpływ alkoholu na ludzi, a sam wypił jedynie na tyle, by w głowie czuł przyjemny szum a jego język był jeszcze bardziej niepowstrzymany i mówiący, co tylko głowa pomyśli. Dlatego też nie wiedział, czy ruszać drugą butelkę. Jakby nie patrzeć, małe nie były, a póki co nikt nie zwracał na nią uwagi, Aleksiej odstawił swoje naczynie, więc zwyczajnie położył ją na łóżku. Zresztą miał teraz ciekawsze zajęcie niż picie. Zdecydowanie przekładał bliskość gościa nad jakiś trunek. Mruknął cicho, gdy poczuł na swoich włosach dłoń i z uśmiechem przybliżył nieco twarz do jego.
- Uważasz, że kłamię? Posądzasz mnie o zmyślanie? - mruczał nieco prowokacyjnie. No dobra, prawda, zdarzało mu się kręcić, oszukiwać i zwodzić ludzi. Ale to również była jego praca. A teraz odstawił ją na bok i myślał dokładnie to, co myślał. Czy też raczej co czuł, bo jednak pajac to pajac i za często to nie myśli. Natomiast starał się odbierać wszelkie reakcje Alka na te drobne pieszczoty, którymi go obdarowywał, analizował je, czy nie są przypadkiem odbierane źle i czy ten nie próbuje go odepchnąć. Ale nic na to się nie zapowiadało, nie przerywał więc, ustami smakując szyję Alka, westchnienie odbierając jako zachętę. W końcu nie wymuszałby takiej bliskości na kimś protestującym, do tego się nie posuwał, ale skoro alchemikowi to nie przeszkadzało, nie widział powodu, by się wycofać.
- Ptysiu, sam nie masz za co się odwdzięczać - mruknął zadowolony. - Dla mnie zabranie cię tu to żaden problem, więc... Więc zwyczajnie mi z tobą tu dobrze! A jeśli chcesz mi pomóc, to chętnie ją przyjmę, tylko nie chcę, byś czuł, że to twój obowiązek... bo to nieprawda. - Pogłaskał go delikatnie po policzku, odsuwając przy okazji luźny kosmyk włosów. - Jak chcesz być miły, to byłbym najszczęśliwszy... możemy więc wszelkie odwdzięczanie się odpuścić i robić to, na co mamy ochotę, hm? - zaproponował z uśmiechem. Wszelkie miłe rzeczy robione w odwecie wydawały mu się pozbawione tego czegoś, jednak jeśli płynęło to z serca, miało zupełnie inny wydźwięk. Nawet jeśli czyny nie miały dźwięku. Choć w sumie miały, wystarczyło posłuchać Aleksieja, jednak nie słów, a uroczego tonu, w jakim owe słowa wypowiadał. Elliottowi tym bardziej się on podobał, bo dzięki niemu czuł, że Aleksiej jest bardzo szczery. Choć umówmy się, on raczej o kłamstwo ludzi nie podejrzewał. Ale nawet gdy głos mu się zmienił i stał się poważny, wysłuchał go uważnie.
- Czyli boisz się, że potraktuję cię jak zabawkę? - wywnioskował, jednak nie brzmiało, jakby był o to zły. Bo faktycznie nie był, rozumiał obawy Aleksieja, zresztą wcale im się nie dziwił, bo już dawno odkrył, że jego styl bycia często sprawia takie właśnie wrażenie. Niejednokrotnie poprawne, nawiasem mówiąc. Ale tym razem było inaczej. Gdy Eli trafiał na tak ciekawe osoby, raczej szybko się nimi nie nudził. - Nie musisz się martwić, ptysiu... Nie mam zamiaru się z tobą pobawić, a potem zostawić. Mamy odwiedzić twoją siostrę, zwiedzić Briggs... będziemy ze sobą jeszcze długo. - Uśmiechnął się uśmiechem, który miał wywołać w nim zaufanie. - Jesteś słodki i uroczy i zdecydowanie wolę się tym rozkoszować, więc nie musimy się z niczym spieszyć. Jak jesteś pijany, możesz w ogóle rano zmienić zdanie! - Zaśmiał się, zaraz jednak nieco spoważniał. - Jak miałbyś żałować i przez to sobie pójść... Byłoby mi bardzo przykro. Chociaż po alkoholu człowiek nie robi, czego by nie chciał... jedynie traci hamulce, które go powstrzymują - zauważył z uśmiechem.
Zaraz jednak miał ważniejsze sprawy niż promowanie rozsądku, bo w końcu śliczny rudzielec inicjujący pocałunek miał priorytet nad głupimi myślami. Objął go mocno i przytulił, oddając pocałunek i go pogłębiając, niemal łapczywie wpijając się w jego wargi. Pochylił się nieco nad nim, lewą dłoń kładąc na jego plecach, prawą zaś gładząc po szyi, zahaczając co jakiś czas "obrożę" mężczyzny. w końcu wsunął za nią wskazujący palec i delikatnie pociągnął, jeszcze bardziej przysuwając Alka do siebie. Tak, ten element garderoby Woronina szczególnie przypadł mu do gustu. W końcu po dłuższej chwili odsunął się odrobinkę, tak że ich wargi nadal dzieliła nieduża odległość.
- Nie chcę cię wystraszyć już na pierwszej randce, słońce - mruknął słodko, patrząc mu w oczy. - Ale jak nadal będziesz mnie tak kusił, nie ręczę za wynik - odparł z szerokim uśmiechem.

Jeśli jednej rzeczy Elli nie rozumiał, to nie było to wcale zachowanie Alka, a jedynie jego źródło. Miał nadzieję, że nie miało ono źródła w zwykłej wdzięczności za ratunek. Nie sądził, by tak było, bo wtedy powinien wyczuć chociaż odruchowy, podświadomy opór, a tego nijak nie dostrzegał. Nie żeby przez to narzekał. Ba, wręcz przeciwnie, podobał mu się obecny stan rzeczy. Nie był w końcu osobą przesadnie zamartwiającą się morale, to, co powinno się robić ani nic z tych rzeczy... Po prostu wiedział, że gdy taka uległość i bliskość drugiej osoby jest wymuszona, później to ona właśnie cierpi. W mimo wszystko Ashley nie chciał, by Aleksiej cierpiał. Nie chodziło jedynie o to, że go uratował. To swoją drogą, było dla niego czymś naturalnym a nie czymś, za co oczekiwał oklasków i nagrody. Po prostu z jakichś względów ten go rozczulał i pragnął go uszczęśliwiać, a nie przyprawiać o smutki. Jego uśmiech sprawiał, że ten Błazna mimowolnie się poszerzał i chciałby go oglądać wiecznie. Dlatego nie było mowy o żadnym krzywdzeniu.
- Jak tak mówisz, to się cieszę - mruknął, mrużąc nieco oczy i uśmiechając się ze słodyczą, która go przepełniała. - Jak ci się podoba, to... to wszystko, czego potrzebuję - odparł spokojnie i łagodnie, ale z pełnym przekonaniem. W końcu był pewny swych emocji, nie musiał się nad tym zastanawiać. Albo coś do kogoś czuł, albo nie. W głębszą analizę nigdy nie wnikał, w końcu po co sobie komplikować życie?
I widać jednak dobrze odgadł wątpliwości Alka. Gdy widział, jak ten opuszcza wzrok, było mu jednocześnie smutno, ale jego serce napełniało się ciepłem. Rudzielec wyglądał na tak zagubionego i niepewnego, że automatycznie zapragnął go przyciągnąć jak najbliżej. Zamiast tego jednak wziął w dłonie jego twarz i spojrzał z tkliwością w oczy.
- Masz mnie całego, kochany. Z winem czy bez niego - odparł miękko, nie dbając, czy brzmi to głupio czy nie. Chciał jedynie przekazać, że bez względu na stan, zostanie i dalej będzie go cenić równie mocno, co teraz. A trzeba przyznać, że cenił go bardzo. Dla niego tak szybkie zawiązanie znajomości nie było niczym nadzwyczajnym, większość ich powstawała w taki sposób. W taki znaczy szybki, nie przy przytulaniu się i całowaniu w opuszczonej chatce. A jak o pocałunku mowa, trzeba przyznać, że ten bardzo się Elliottowi podobał. Przysunął się do Aleksieja bliżej, nie chcąc jego samego ruszać, mając na względzie uszkodzoną nogę gościa. Dopasował tempo i zaangażowanie, ciesząc się entuzjazmem alchemika, bo w końcu nikogo nie mógł w pełni cieszyć jednostronny pocałunek, pieszczoty, które nie dawały żadnej reakcji. A po tym właśnie Błazen poznawał, że Alek mówił mu samą prawdę. I to sprawiało, że jego serce biło mocniej. Całował się już wielokrotnie, jednak to były i niecodzienne okoliczności, i niecodzienny mężczyzna.
- Ojoj, nie dałbym ci uciec tak łatwo, ptysiu - odparł cicho, śmiejąc się pod nosem. W oku błysnęła mu tajemnicza iskierka, na tyle jednak szybko, by nie można było z niej wszystkiego wyczytać. I zapewne całe szczęście, bo ktoś by pomyślał, że pajacyk robi się zaborczy. - Ale tym lepiej, że nie muszę się takowymi próbami martwić... Na zawsze brzmi najpiękniej na świecie. - Z fascynacją przyglądał się językowi oblizującymi usta Aleksieja. Jego też chciał posmakować. Jak i całego Aleksieja. Ale nie był napastliwy, przyglądał się mu z uśmiechem, wiedząc, że mają cały czas na świecie. Nikt ich nie gonił. W chatce było ciepło, przytulnie, noga alchemika musiała wydobrzeć. Brzmiało to jak zachęcający scenariusz. Ale póki co słuchał dalszych słów Alka, czując, jak szczerość i niewinność jego uczuć trafia prosto do jego serca, powodując rozlewające się po ciele ciepło. Uśmiechnął się łagodnie, pochylił nad nim i delikatnie i krótko cmoknął go w usta, następnie przesunął usta na jego policzek, by na koniec zatrzymać się przy uchu.
- Nie jestem smutny, słońce. Dobrze cię rozumiem i... dzięki temu szanuję nawet mocniej. - Mówił szczerze, choć z rozwiązłością nie miał żadnych problemów. Jego oświadczenie nie oznaczało, że ludzi biorących wszystko od razu nie szanował. Ale podziwiał tych, którzy potrafili stopniowo i powoli rozwijać związek. Sam nieraz nie rozumiał czegoś takiego, ale tym bardziej go to fascynowało i nie miał zamiaru w tym przeszkadzać. - Obiecuję ci, że nie chcę cię naciskać czy do niczego zmuszać. Ale to ci nie przeszkadza, prawda? - mruknął mu w ucho, zaraz je całując, a następnie chwytając w wargi małżowinę. Dłonią, którą trzymał jego obrożę, pogłaskał go po szyi, drugą zaś objął talię opiekuńczym gestem. Zaraz zresztą ustami zszedł niżej na zrobioną wcześniej malinkę i owo miejsce delikatnie ucałował. - Chyba że jesteś śpiący? Możemy się położyć... tylko musisz uważać na nogę, nie chciałbym jej przypadkiem szturchnąć i sprawić ci bólu... ale śpiąc jestem grzeczny, obiecuję - mruknął chichocząc mu do ucha, dłoń z szyi przenosząc na kark i przyciągając go jeszcze bliżej.

Myślenie nie było mocną stronę Elliotta. Znaczy gdzieś tam na dnie umysłu wyciągał wnioski z zachowań Aleksieja, ale było to raczej podświadome. Zresztą robił tak całe życie, pozwalając, by analiza faktów nie zawracała mu głowy, a mimo wszystko ich nie ignorował. Większość rzeczy przenosił na instynktowne działania, kierował się własnymi przeczuciami, nie zastanawiając się, skąd się biorą. Dlatego też osoby, które słuchały rozsądku, wszystko popierały logicznymi argumentami i potrafiły przedstawić swoje rozumowanie go fascynowały. Dla niego takie myślenie było zupełnie abstrakcyjne. Zamiast tego wyczuwał nastroje innych, jednak ich sposobu myślenia pojąć nie mógł. Co nie znaczyło, że nie próbował. A porażki bynajmniej go nie zniechęcały.
Dlatego też teraz nie przejmował się zbytnio tym, co powodowało rudzielcem. Ważne, że wyczuwał od niego chęć bliskości. Ilekroć ten sam się przysuwał do Eliego, czuł on przyjemny dreszcz. Na świecie było mnóstwo ludzi i każdy był na swój sposób ciekawy... no prawie każdy... ale ciężko było znaleźć kogoś, kto nie tylko byłby przyjemnym kompanem, ale też odwzajemniał zainteresowanie. I nie bał się bezpośredniego podejścia Błazna. Zazwyczaj inni zakładali, że kryje się za tym coś niepokojącego... coś więcej niż proste zainteresowanie. A Alek był inny i jego ufność rozczulała cyrkowca.
- Nigdzie się nie wybieram - mruknął tonem pełnym zadowolenia, patrząc spod przymrużonych powiek na twarz Aleksieja. - Tu mi dobrze, po co miałbym uciekać... jak już, to porwę cię ze sobą.
A choć twarzyczka alchemika była miła dla oka, nie raczył się długo jej widokiem, bo zajęły je ucho i szyja mężczyzny. Wsłuchiwał się w każde westchniecie, chłonął każdy jęk, uznając to za wyrazy zadowolenia z jego czynów. Tym bardziej na niego działały i pobudzały go do działania, zwłaszcza gdy Aleksiej nie skończył nawet słowa, by wydać z siebie przyjemny dla ucha odgłos. Zacisnął nieco dłonie na jego ciele, nie mogąc się nadziwić, jakie jest piękne i przyjemne. Lubił wszystko, co ładne, nie przejmując się takimi rzeczami jak płeć obiektu zainteresowań czy podobnymi drobiazgami. A jego obecny towarzysz zdecydowanie do ładnych się zaliczał.
- Oho, czyżbyś jednak nie był taki zmęczony? - rzucił z szerokim uśmiechem. "Takie rzeczy", jak to nazwał Alek, bardzo mu się podobały i cóż, nie śpieszył się do ich przerywania. Zresztą ten widać również. Dłonie na bokach i biodrach wywołały kolejny przyjemny dreszcz i ciepło w brzuchu. Jeśli miałby wskazać miejsce szczególnie wrażliwe na pieszczoty, byłyby to właśnie żebra i boki, przez co tym bardziej podobał mu się dotyk wojskowego w tamtych rejonach.
- Niegrzeczny? - mruknął z rozbawieniem. - Może... choć póki co jestem baaardzo grzeczny. - Zaśmiał się cichutko i nieco chrapliwie. Spojrzał w oczy Aleksieja... i zamarł na chwilę zaskoczony zmianą tematu. Zamyślił się, automatycznie gładząc go po plecach delikatnymi ruchami. - Moje marzenie... - Starał się wysilić umysł, choć dłoń wędrująca o jego żebrach nie pomagała w skupieniu. - Ciężko mi powiedzieć... nie wiem, czy mam jedno konkretne! Zawsze chciałem zobaczyć jak najwięcej... dlatego podróżuję. Ale moje życie całkiem mi odpowiada i nie wiem, czy jest coś, o czym marzę od dawna. A tak od niedawna... - Uśmiechnął się szeroko, pochylił i ucałował go delikatnie. - Ostatnio zacząłem marzyć, by ten wieczór trwał jak najdłużej... albo by najbliższe były podobne. - Przyciągnął go do siebie, by ten się o niego opierał i objął, jakby nie miał zamiaru go nigdy wypuścić. - A twoje marzenia, ptysiu? Czego pragniesz?

Czy Elliott był osobą godną zaufania, pozostawało kwestią sporną. Nawet mocno. Bano się mu dawać delikatnych robót, by ich nie zrujnował beztroskim podejściem. Często nie odczuwał wagi jakiejś sytuacji i łamał słowa, uznając obietnice za żarty i droczenie się. Albo najzwyczajniej w świecie zapominał o danym słowie. Zdarzało mu się również, że rozmyślił się i uznawał obietnicę za złamaną... w końcu nie było od tego zwykle żadnych konsekwencji prawda? Patrząc na to wszystko raczej powinno trzymać się od niego z daleka. Jednak Elli był osobą niezwykle zmienną. Kiedy na czymś mu zależało, robił wszystko, by się pilnować. Nie chciał psuć czegoś, co i sprawiało mu przyjemność, i jeszcze otwierało furtkę do wielu rzeczy, choćby odwiedzin Briggs. Choć pracą nie przejmował się tak mocno, dużo bardziej obchodziły go własne uczucia. Ale tak czy inaczej był zafascynowany rudzielcem i wolał nie ryzykować, że ten się od niego odsunie. Sam mógł nie podzielać tendencji do trwałych związków, wręcz przeciwnie, zazwyczaj nie angażował się mocno emocjonalnie, ale właśnie to sprawiało, że obecna sytuacja była dla niego tak nadzwyczajna. I tym bardziej mu na niej zależało. Niszczyć to głupim pośpiechem? Zdecydowanie głupi pomysł. Ashley potrafił być cierpliwy… zazwyczaj wtedy, kiedy inni woleliby większego pośpiechu, bo było w nim trochę złośliwca, ale to swoją drogą. Teraz jedynie chciał, by oboje miło spędzili wieczór, bez żadnych żali.
- Oho, jeszcze sam mi pozwalasz się porwać! - Zaśmiał się wesoło. - Żebyś potem się nie zdziwił, ptysiu! Bo cię ukradnę do swojego kraju jeszcze. - Uśmiechnął się łagodnie, wpatrując się w jego śliczne oczy i głaszcząc opuszkami po szyi, badając jej krzywizny, drugą zaś rękę kładąc na jego talii, czując wtulające się w nią ciało. Przez ubrania nie wyczuwał wszystkiego, jednak wystarczająco wiele, by domyślić się, że wojskowy nie jest tak słaby i wątły, na jakiego mógłby wskazywać jego wzrost. Mimo to nie było obaw, by Elliott w jakiś sposób nadużył uległości Aleksieja, w końcu obiecał mu, że tego nie zrobi. A tego słowa nie chciał łamać.
- Hmm… może kiedyś ci pokażę się od niegrzecznej strony. Jak poprosisz. Ale dopiero gdy wydobrzejesz. - Puścił mu oczko z uśmiechem i przytulił do siebie. No przecież nie mógł łamać obietnicy, gdy dopiero co był zdecydowany, by jej się trzymać. Zresztą jak zadał pytanie to po to, by poznać na nie odpowiedź, słuchał więc uważnie słów Alka, z uśmiechem na niego patrząc, na ruch jego warg czy mimikę, gdy mówił o swoich marzeniach.
- Skoro jesteśmy tak zgodni, możemy je połączyć... chciałbyś zwiedzić ze mną jakieś miejsca, słońce? Pokazałbym ci Cretę, gdzie mieszkam... moglibyśmy nawet zwiedzić Xing! - mówił z entuzjazmem, który jednak po chwili zmalał a mina mu zrzedła. - Znaczy... nie wiem, jak to wygląda z twoją pracą. Ja przez swoją mogę podróżować wszędzie, ale wojskowi chyba mają sztywniejsze reguły? Ale byłoby tak cudownie... podróże same w sobie są świetne, a co dopiero w doborowym towarzystwie! I znam wiele miejsc, mógłbym ci pokazać... albo odkrywalibyśmy je wspólnie! - Zacisnął mocniej wokół niego ramiona. - Jakbyś kiedyś znalazł na to czas, byłbym najszczęśliwszy! I oczywiście, że mogę zanieść twojej siostrze list! Jak tylko mi wskażesz, którędy tam się dostanę... jak to jest daleko? Ale chętnie dostarczę jej wiadomość! Mógłbym przy okazji zrobić jakieś zakupy, by tu niczego nie zabrakło. - Uśmiechnął się szerzej, czując ponownie dłoń na swoim biodrze. Z iskierkami rozbawienia w oczach pochylił się nad Aleksiejem tak, że ich usta dzieliły milimetry. - Zawsze na siebie uważam... to ja powinienem się troszczyć o ciebie, ptysiu - zauważył, kładąc dłoń na jego łydce, tuż nad opatrunkiem, rzecz jasna bardzo delikatnie, by jej nijak nie ruszyć i nie sprawiać mu bólu. Nie bardzo wiedział, jak reagować na troskę o jego zdrowie. Nie przypominał sobie, kiedy ostatnio ktoś kazał mu na siebie uważać. Widać Aleksiej naprawdę się o niego martwił... co wywoływało w Ellim dziwne uczucie. Chyba było mu miło z tego powodu, choć nie umiał zdefiniować dokładnie tego uczucia.

Elliott jak to miał w zwyczaju, główną uwagę poświęcał chwili obecnej, jednak dno swej świadomości pozostawiał na luźne myśli mniej lub bardziej związane z otaczającym go otoczeniem. Myślał o swoim mieszkaniu na Crecie. O tym, że Bambaryła musiał gdzieś się schować, bo był zadziwiająco cicho. Zastanawiał się, czy Aleksieja nadal trzymało wino, bo z jego głowy już niemal zupełnie wyparowało, ale w końcu wypił mniej niż wojskowy. Tak czy inaczej nie miało to w końcu wielkiego znaczenia, prawda? Elliego zawsze nieco bawiło to, jaki wpływ miał alkohol na ludzi, nie miał nic przeciwko przebywaniu z osobami pod wpływem, ale jednak trzeźwi ludzie zazwyczaj wstydzili się swoich czynów, gdy nad sobą nie panowali. Ale póki nie działo się nic złego, nie widział problemu. Pijany, trzeźwy, uległy, zadziorny, poważny czy figlarny - z jakiej perspektywy na Alka nie patrzył, jego uczucia się nie zmieniały, a wręcz pogłębiały z każdym obliczem. W końcu jednolici ludzie są dość przewidywalni i przez to nudni, czego nie można było powiedzieć o jego nowym towarzyszu. Jeśli nie miał pojęcia, jak osoba akurat zareaguje, było to dla niego niepomiernie bardziej interesujące. Chciał go starać się zrozumieć, patrząc na jego zachowania w różnych okolicznościach, chciał poznawać jego myśli i przekonania... jednak nie za szybko, bo to by było za proste. Jednak sama myśl, że kiedyś mógłby zrozumieć osobę tak nieobliczalną sprawiała, że czuł niecodzienną ekscytację.
Czemu akurat ten mężczyzna tak na niego działał? W jego naturze nie leżała stałość uczuć. Ludzi postrzegał raczej jako zabawnych rozmówców na dzień czy dwa. Podobali mu się i jeśli mieli na to ochotę, spędzał z nimi dnie i noce, jednak nigdy nie trwało to dłużej niż tydzień. A teraz... czuł, że to mu nie wystarczy. Może był najzwyczajniej w świecie zachłanny? Tę emocję znał, widział ją niejednokrotnie, zaś ciężko mu było w ogóle zrozumieć koncept uczucia, które można nazwać miłością. Ale sama myśl, że Aleksiej miałby go zostawić i pójść do kogoś innego sprawiała, że na klatce piersiowej czuł nieprzyjemny ucisk. Nie chciał się nim dzielić z nikim. To dziwne, nigdy nie uważał się za osobę chciwą. Wystarczało mu to, czego potrzebował, by normalnie żyć, nie potrzebował nic więcej. A teraz... Można by rzec, że nieco się w tym gubił. Rzecz jasna były to myśli błąkające się gdzieś z tyłu jego głowy, bo przesadne zamartwianie się poważnymi sprawami również nie leżało w jego naturze. Może zrobiłby wyjątek, gdyby nie miał nic ciekawszego do roboty, ale siedząc ze swym kochanym ptysiem w jednym łóżku? Nigdy. Póki co więc cieszył się jego dłoniami nieustannie go obejmującymi, słodkimi wargami, gdy się spotykały, miękką skórą na szyi i ogniście rudymi puklami włosów wyzwolonymi spod kapelusza.
- To wszystko zależy od interpretacji, słońce! - Zaśmiał się z rozbawieniem, przyglądając mu się spod zmrużonych powiek. - Wolałbym, by to było moją obietnicą... zobowiązaniem! - Położył dłoń na jego policzku, niejako obejmując część jego twarzy. - Żebyś później nie myślał, że to tylko słowa rzucane po próżnicy... a ja zawsze dotrzymuje obietnic - "na których mi zależy", powinien dodać, ale no, na tej mu owszem zależało, więc się liczyło. Uwagę zaś o niegrzecznej stronie pajacyka zostawił owianą tajemnicą zawodową. W końcu trzeba mieć własne sztuczki, nieprawdaż? On bardzo je sobie cenił i nie lubił ujawniać wszystkiego od razu. Nie żeby był nawet bardzo skryty, ale po prostu lubił zaskakiwać innych. Cieszył się nawet, że Aleksiej sam o jego życie nie wypytuje, bo zwyczajnie nie wiedziałby, jak odpowiedzieć, czym się zajmuje dokładnie. Nie chciał niczego ukrywać, jednak mógł się domyślić reakcji wojskowego na wieść, że jego towarzysz należy do mafii. Dlatego pewnie starałby unikać tematu, mówiąc o cyrku, o pracy na ulicach i dawaniu przedstawień, co w końcu również należało do jego zadań. Dbanie o wizerunek Wonderlust było równie ważne co zbieranie informacji czy cała reszta zadań.
Słuchał więc dalej tłumaczeń Alka, kiwając co jakiś czas głową, potakując jego słowom i dając do zrozumienia, że nadal go słucha.
- Rozumiem, Aleksieju... Zresztą obaj jesteśmy dorośli i mamy swoją pracę... w zupełnie różnych krajach. Wiem, że nie można nieustannie spędzać czasu tylko we dwoje... zwłaszcza, że szybko bym ci się znudził! - dodał ze śmiechem, po czym popatrzył na niego czule. - Ale chciałbym się z tobą spotykać, gdzieś wyjeżdżać... Nie chcę przecież, byś zostawiał swoich przyjaciół... tak długo, jak są tylko przyjaciółmi. - Na te słowa nabrał powietrza w usta, wydymając policzki jak naburmuszone dziecko. Bo rywali w miłości mieć nie chciał, a wolałby nikogo takiego nie uszkadzać, by przypadkiem ptysiowi nie było później przykro. - I na zachód rozumiem! Ze słońcem za plecami będę szedł, to trafię! A kawę masz jak w banku. - Uśmiechnął się radośnie, zaraz jednak zrobił zaskoczoną minę na protest. Uniósł nieco obie dłonie w geście niewinności, zastanawiając się, co zepsuł. Może noga bolała Alka bardziej niż to po sobie pokazywał? Ale czemu tak zasłaniał twarz? Elli przekrzywił nieco głowę, zastanawiając się nad tą zagadką i nadal mając ów głupawy wyraz twarzy. Ale zaraz dłonie przeniósł na jego górną część pleców i głowę, mrucząc cichutko, czując nos sunący mu po szyi, delikatnie tylko łaskoczący i cudownie rozkoszny. Jego nagłe zmiany nastawienia nie przestawały go zdumiewać.
- Jasne, ptysiu. Nic dziwnego, że po takim dniu jesteś zmęczony! Ja zresztą też... poczekaj tylko chwilkę - poprosił, po czym wyślizgnął się z jego objęć. No mógł być sobie dziwnym człowiekiem, ale cenił sobie wygodę i nie miał zamiaru spać w płaszczu. Ani w kamizelce. Zostawiając na sobie koszulę, odłożył wierzchnie ubranie na krześle, buty zzuł już dawno temu, w końcu nie właziłby na łóżko w ośnieżonym obuwiu, więc tak właśnie się prezentując szybko wrócił do łóżka, okrył ich obu kołdrą i przytulił Aleksieja. Zaraz ucałował go jeszcze krótko w usta i wtulił twarz w jego włosy, wdychając przyjemną woń... czyżby kawy?
- Dobranoc, słońce - powiedział cicho, zamykając oczy i powoli odszedł w krainę snu.

Elli nieraz marzył by wiedzieć, o czym ludzie myślą. Miał problemy z ich zrozumieniem, więc taka umiejętność byłaby doprawdy przydatna. Wiedziałby wszystko! Potrafiłby przewidzieć, jak się człowiek zachowa, słyszałby, co myśli o wszystkim dookoła. Jednak ta wizja stawała się mniej atrakcyjna, gdy głębiej nad nią pomyślał. Zero niespodzianek, niczego tajemniczo niejasnego, co by go ciekawiło. No i te wszystkie myśli mogłyby nie być za wesołe! W końcu ludzie z jakiegoś powodu mieli tendencje raczej do smutnych rozmyślań i smutnych zachowań. A tym wolał się nie zarzucać nadmiernie, bo w końcu większego sensu w tym nie widział. Nie wiedział nawet, czy chciał to zrozumieć. Wolał cieszyć się tym wszystkim, co go spotykało w życiu, bo w końcu miał je tylko jedno, czyż nie? Już więcej nie będzie miał okazji doświadczać niczego takiego, a to doświadczenia właśnie czyniły człowieka! Więc z filozofią, że każde najmniejsze wydarzenie go kształtowało, czy to dobre czy też nie, kroczył do przodu z wiecznym uśmiechem na twarzy, a zmartwienia zostawiał innym, którzy na nie mieli ochotę i czas. Dlatego też między innymi niespecjalnie martwił go krótki czas znajomości z Aleksiejem. W końcu zdobywał nowe relacje, stawał w nowej sytuacji, czyż nie? Mógł snuć miłe plany na przyszłość i dążyć do ich realizacji, ale generalnie był gotów na wszystko, z otwartymi ramionami i bez oczekiwań przyjmował od życia, co zostało mu dane. Oczywiście, że byłby smutny, gdyby mężczyźnie się odwidziało i sobie poszedł. Zwłaszcza przez to dziwne uczucie, którego dotąd nie poznał. Ale to nie znaczyło, że ma nie próbować się zbliżyć! Ciężko było połączyć dążenie do czegoś i całkowite zdawanie się na los i jego akceptację, ale widać Elli umie.
Więc czemu jednak odrobinę się martwił tym, z kim spotykał i znał się rudzielec? Z wyjątkowo poważną miną słuchał jego zapewnień, kiwając nieco głową, uspokojony tym wszystkim. Może i nie powinien się cieszyć z tego, że bliska mu osoba jest nietowarzyska, ale choć nie była to najmilsza myśl na świecie, nie dało się ukryć, że wiele to ułatwiało. Dlatego też na uwagę o minie uśmiechnął się szeroko, zostawiając zmartwienia za sobą. Chwycił Alka za głaszczącą go dłoń i wtulił w nią policzek, patrząc ciepło brązowymi oczami.
- Dziękuję, słońce... Nawet nie wiesz, jak się cieszę! Też dlatego, że jesteś jaki jesteś... mam się czuć wyjątkowo, rozumiem? - spytał ze śmiechem, zastanawiając się, skąd się wzięło to ciepło w jego klatce piersiowej.
Nie czas to był jednak na podobne przemyślenia, bo jednak i sam Elli zaczął być zmęczony i łóżko wydawało się być bardzo zachęcającą perspektywą. Dlatego też niewiele czasu zajęło mu zaśnięcie, zwłaszcza że mógł przytulić do siebie swojego ptysia, co od razu sprawiało, że noc była przyjemniejsza niż spędzana samotnie. To samo zresztą można było powiedzieć o pobudce u boku Alka. Nie żeby był do końca przytomny zaraz po wstaniu, ale bez problemu wychwycił zaskakująco już mu bliski głos wołający go po imieniu, a już by zauważyć miękkie wargi na swoich nie miał najmniejszych kłopotów. Zamiast jednak odpowiedzieć na pytanie, Elliott objął mocno Alka i oparł się o niego, zamykając na powrót oczy, przez co obaj ponownie wylądowali na pościeli. Wtulił twarz w jego tors, przytulając go do siebie.
- Jeszcze pięć minut... - mruknął, leżąc tak i nie mając najmniejszego zamiaru puszczać Alka. Przez chwilę. No wstać w końcu musiał, ale było mu tak ciepło i przyjemnie, że perspektywa spędzenia tak ranka była aż za bardzo kusząca. Zaraz jednak przypomniał sobie o wczorajszej obietnicy. Miał w końcu zadanie do wykonania i list do przekazania, zakupy do zrobienia i w ogóle. Dlatego też w końcu puścił rudego, otwierając w całości oczy. Pogłaskał go po policzku z szerokim uśmiechem na ustach.
- Kawa... kawa jest gdzieś w szafce, chociaż się kończy. Więc dobrze, że będę mieć okazję ją kupić! Jedzenia też wiele nie zostało, jakiś zeschły nieco chleb, ser i... sam nawet nie wiem co tu jest! - Przeciągnął się, zupełnie problemem niezmartwiony, po czym wstał i ubrał się. Na szczęście przez noc żar w kominku nie zdążył zupełnie się wygasić, szybko więc udało mu się przywrócić ogień, na którym postawił czajnik z wodą na kawę. Przy okazji podał również Aleksiejowi kawałek drewna, o który ten prosił, i z fascynacją przyglądał się transmutacji. Ta sztuka zawsze go zachwycała - trochę jak ten rodzaj magii, którego nie udało mu się nigdy opanować.
Mimo wszystko jednak nie zwlekał zbyt długo. Chociaż w chatce było mu bardzo dobrze, śniadanie przygotowane przez Alka okazało się dużo smaczniejsze niż to co sam robił, kawa przyjemnie go rozgrzała i miał doborowe towarzystwo, nie chciał odkładać wizyty w mieście w nieskończoność. Zwłaszcza że im szybciej załatwi wszystkie sprawy tam, tym szybciej wróci z powrotem do mężczyzny, czyż nie? No i obiecał mu, że powiadomi jego siostrę, by się nie martwiła. Dlatego też zaraz po posiłku zarzucił na ramiona płaszcz, ale nim wyszedł, podszedł do Aleksieja, pochylił się nad nim i pocałował go z uczuciem w usta. Nie był to pośpieszny całus, a słodki wyraz... uczuć? już łapiącej go tęsknoty? Sam nie wiedział.
- Wkrótce wrócę, ptysiu. Uważaj na siebie, dobrze? - poprosił z lekkim uśmiechem na twarzy, patrząc mu w oczy i sunąc kciukiem po policzku.
Schował za pazuchę przygotowany przez rudego list, który miał przekazać, po czym wyszedł na skrzący się w promieniach słońca śnieg.

|zt (chyba)

Tak więc Elli wyruszył, pożegnany uroczo przez swojego ptysia. Żwawym krokiem przemierzał zaspy śniegu, kierując się bezustannie na zachód, pilnując raz obranego kierunku. Co prawda z początku zapomniał, że słońce po niebie wędruje, więc cień również się przemieszcza, szybko jednak wziął na to poprawkę, jakimś cudem nie gubiąc się jak zazwyczaj. Nie był pewien, ile czasu upłynęło, odkąd wyruszył, ale jasna kula była już nie tak nisko, gdy dostrzegł w końcu wyłaniające się zza pagórka miasto, do którego zszedł niemal biegiem, nie przejmując się przemoczonym już ubraniem, tym, że kilka razy się potknął i raz wywalił w śnieg ani... no w sumie niczym. Cieszył się jedynie, że trafił i szybko będzie mógł wrócić do czekającego na niego towarzysza. Najpierw jednak trzeba było załatwić kilka spraw.
Jego pierwszym celem był adres podany mu przez Aleksieja. Zapukał do drzwi i z szerokim uśmiechem czekał. Otworzyła mu niewysoka blondynka, nadzwyczaj urocza, co widać było rodzinne. Raczej nie spodziewała się ujrzeć na swoim progu nieogarniętego bruneta, Elliott jednak się tym nie zraził i od razu przeszedł do rzeczy.
- Mariś? Nazywam się Elliott! I akurat robię za prywatnego kuriera Aleksieja. Mogę wejść? - spytał z pięknym uśmiechem.
Przekroczywszy próg domu, rozejrzał się i zaraz przekazał list, który dostał rano od Alka. Był schowany w kieszeni płaszcza, więc specjalnie nie przemókł nawet przy upadku w śnieg, no i Ashleyowi udało się go nie zgubić, a to był duży sukces! Gdy tylko dziewczyna zapoznała się z jego treścią, cyrkowiec został zaproszony na herbatkę, podczas której wesoło dyskutował z siostrą Aleksieja, która wydawała się być bardziej niż on otwarta. Pamiętał słowa, którymi mężczyzna ją zachwalał i nie mógł zdania nie podzielać. Zwłaszcza ucieszył się, że skłonna była mówić wiele o swoim bracie, w końcu zawsze to dość wiarygodne źródło informacji o osobie, która zrobiła na nim takie wrażenie! Z ciekawością słuchał opowieści z jego dzieciństwa i dano mu ujrzeć nawet przeróżne zdjęcia z tego i późniejszych okresów. Błazen wpatrywał się w te obrazki urzeczony i otumaniony ilością słodyczy z nich się wyłaniającą. A kobieta nawet zgodziła mu się jedno odstąpić! Wybrał sobie jedno z najbardziej uroczych, z Alkiem, który mógł mieć może dziesięć lat i który z zawstydzoną minął mordował wzrokiem coś znajdującego się poza kadrem. Schował je do wewnętrznej kieszonki kamizelki, chcąc chronić jak największy skarb.
Posiedział i Mari jeszcze trochę, po czym zdumiony ilością minionego czasu, pożegnał się, zapewniając, że jeszcze kiedyś wpadnie, po czym ruszył na miasto, chcąc zrobić czym prędzej zakupy. Słońce wisiało już wysoko na niebie, powinien więc się spieszyć, biorąc pod uwagę jeszcze drogę powrotną do chatki, która bardzo blisko to nie była. Wstąpił więc do piekarni, gdzie kupił świeże pieczywo, u rzeźnika zaopatrzył się w kawał wołowiny, a w warzywniaku kupił jakieś jarzyny, niespecjalnie nawet patrząc jakie. Cóż, kucharzem był żadnym, ale marchewka czy cebula raczej nie trują, prawda? Zaszedł jeszcze do medyka, gdzie zaopatrzył się w dodatkowe bandaże oraz łagodzącą ból maść, upewniwszy się u sprzedawcy, że i na skręconą kostkę pomoże. W końcu chciał, by Alek nie musiał się z nią tak męczyć. Na samym końcu przypomniał sobie o tym, że miał jeszcze kupić jakąś dobrą kawę, zwłaszcza że ta w chatce się kończyła. Nie znał się specjalnie na kawach, więc decyzję opierał jedynie na słowach sprzedawcy oraz cenach różnych gatunków. Niestety, jeśli mężczyzna chciał jakąś konkretną, Eli nie mógł o tym wiedzieć. I na tym jego zakupy by się skończyły, gdyby nie zaszedł jeszcze po rybę dla Bambaryły oraz butelkę czy dwa dobrego wina. W przeciwieństwie do kawy, na tych cyrkowiec się znał i nie mógł się powstrzymać, widząc znane mu szczepy winogron na szyldach. Tak obładowany wyruszył w drogę powrotną nieco później niż zamierzał. Nie żeby przejmował się opadającym już powoli słońcem. W końcu w nocy nawet światło gwiazd odbite od śniegu starczało za drogowskaz. Zaczął martwić się dopiero w połowie drogi, uświadomiwszy sobie, że Aleksiej siedzi sam w chatce cały dzień, unieruchomiony i prawdopodobnie głodny, chyba że zdołał zmienić resztki jedzenia w coś zjadliwego. No i przez ciężar zdobyczy szedł wolniej niż w tamtą stronę. Przyspieszył wiec kroku na ile mógł, co rzecz jasna skończyło się kolejnym lądowaniem w śniegu, ale miał w końcu ważniejsze rzeczy na głowie niż martwienie się takimi drobiazgami. Nie szukał tym razem kierunku, a zwyczajnie wracał się po swoich śladach, ciesząc się z braku opadów i znikomego wiatru, dzięki czemu te nie znikły.
W końcu dowlókł się do chatki, do której wkroczył bez pukania, czując nowy napływ energii, gdy tylko ją ujrzał. W końcu słońce opadało już nad horyzontem, czyli nie było go prawie cały dzień. Był nieco zmęczony i zdecydowanie wytęskniony siedzenia w przytulnym i ciepłym wnętrzu z drogą mu osobą. Na widok Aleksieja uśmiechnął się szeroko, zupełnie nie zważając na swój stan, który najlepszy nie był - przemoczony i wyziębiony. Zrzucił płaszcz, wieszając go na haczyku przy drzwiach, i podszedł do Alka, by go przytulić mocno do siebie i ucałować w czoło.
- Hej, słońce! Wybacz, że tak długo mi zeszło. Jesteś głodny? Mariś każe ci wracać do zdrowia i wszystko jej wyjaśniłem, wiec już wszystko gra! Och, i patrz, co mam! - Wyciągnął z toreb lekarstwa. - Zaraz mogę ci zmienić opatrunek!