Ulice

Sieć ulic, które przecinają miasto na każdy możliwy sposób. Są z reguły dość ciasne i wąskie, zatem podróż nimi samochodem nie należy do najłatwiejszych. Pokryte cienką warstwą śniegu i przeplecione łańcuchami latarni miejskich wyglądają nocą dość urokliwie.

Kto by pomyślał, że tak szybko można mieć tej podróży dość.
Naprawdę starał się już na nic nie zwracać uwagi. Na zachwyconego całą sytuacją Caseya, na kozy, na całkiem ładne widoki po drodze, na kozy… Głównie na kozy, które wydawały się zawrzeć jakiś sojusz przeciwko Naohiro, co było trochę niepokojące…  tym bardziej przez fakt, że jego czarnowłosy towarzysz nie przejmował się tym zbytnio, a można by wręcz założyć, że jakimś cudem się z bestiami dogadywał. Zwłaszcza jak spojrzeć na to małe, rzekomo niby przyjacielskie koźlątko siedzące mu na kolanach i…
… Iwaizumi wzdrygnął się i zerwał do pionu, gdy na policzku poczuł szorstki język tegoż właśnie stworzenia. Spojrzał na kózkę zawistnie, nie przejmując się zupełnie jej jakże niewinną minką. Jego wzrok mówił w tym momencie głównie „lepiej byś wyglądała na talerzu”. Choć… Już teraz mężczyzna wiedział, że nie tknie już w życiu niczego, co od kóz pochodzi. Zdecydowanie… Choćby miał z głodu umierać, nie da się. Miał kóz dość na zawsze. Sam marzył teraz tylko, żeby móc w końcu wyjść z samochodu.
- Wydaje mi się, że normalnie nie potrzeba kóz, żeby nie zmarznąć – mruknął tonem przepełnionym nienawiścią do futrzanych towarzyszy podróży. – Ubrania… racja. A czeko… – tu urwał i zmrużył czujnie oczy, przypatrując się Caseyowi uważnie. Nie wiedział, czy ta mina miała na niego jakoś zadziałać… Bo wcale! A skąd… I na pewno nie zwrócił znów uwagi na te niebieskie, trochę hipnotyzujące oczy. Ale chwila rozkojarzenia to tylko chwila. Zaraz więc jego spojrzeniu wróciła ostrość, a sam Naohiro uniósł kąciki ust w złośliwym uśmiechu. – Jeśli jednym z twoich marzeń jest wylądowanie w tym rowie za nami, też mogę ci pomóc je speł… – i znów niedokończone zdanie. W końcu nie na co dzień zostaje się nazwanym mamą przez małą kozę, która siedziała na kolanach widać równie podłej istoty; a najgorsze w tym wszystkim było to, że oboje mieli dokładnie taki sam wyraz twarzy (o ile w wypadku nowego przyjaciela Flynna można było mówić o twarzy). I nie wiedząc już, co z tym wszystkim zrobić, po prostu uciekł spojrzeniem w bok, wzdychając ciężko.
Z ulgą przyjął tę chwilę względnej ciszy… Ale wolałby, by chwila trwała dłużej. I by kozy wreszcie się od niego odczepiły. Jednak nie, koncert pięknych, skrzeczących głosów nie mógł go ominąć, wiadomo. I nawet się już nie zdziwił, że Casey również postanowił dołączyć do śpiewających kóz.
- … zwariowałeś już chyba do reszty… – mruknął cicho, starając się nie słuchać tej wesołej piosenki – Kasieńko – dodał jeszcze nieco kpiąco, po tej kwestii wyłączając się na wszystko, co się działo naokoło. Na tyle, na ile mógł, rzecz jasna.
Z ulgą wielką przyjął fakt, że wreszcie dotarli na miejsce, a nawet nie przejęło go aż tak bycie wypchniętym z przyczepy. Oczywiście posłał kozłowi ostatnie mordercze spojrzenie, ale na tym skończył, bo jego uwagę zwróciły słowa Iwana Iwanowicza…
- Czy on… że ty… A ja… – przeniósł wzrok z odchodzącego mężczyzny na Caseya, dosyć mocno zdezorientowany - na tyle, że nawet nie zareagował na to klepanie po ramieniu… A na kichnięcie chłopaka rzucił nawet uprzejmym „na zdrowie”.
Jednak żeby nie było tak dobrze, dziwne zachowanie Naohiro jednak miało swoje granice… Więc gdy tylko usłyszał huk śniegu pędzącego w ich kierunku, i Flynn został obdarzony lodowatym spojrzeniem. I może naukowiec byłby zły dłużej, gdyby… gdyby alchemia Caseya nie zadziałała.
Przeczekali ukryci za kamienną ścianą, aż śnieg przestanie sunąć w zastraszającym tempie w stronę miasta, ale – wiadomo – sami też nie uniknęli wszystkiego. Dlatego dobrą chwilę zajęło im wygrzebywanie się z zasp, a wtedy…
- Żyję – ton zielonego wyjątkowo nie był dziwnie obojętny; gdyby tak wsłuchać się lepiej, może dałoby się w nim wychwycić nutę wdzięczności…? Przyjrzał się Caseyowi, jakby ten był wyjątkowo ciekawym obiektem do badań… I stało się coś, co nie działo się nigdy, bo przez jego oblicze przemknął cień zwykłego, nawet nie podłego uśmiechu. – No proszę… jednak raz wyszło… - rzucił, patrząc na to, co ich właściwie uratowało. Już po raz drugi. Znał chłopaka nawet nie dwa dni, a ten już dwa razy uratował mu życie. Nie, Naohiro śmierci się nie bał, jednak mimo wszystko… Na swój sposób był zadowolony, że natrafił w całej swojej podróży właśnie na niego. – Ale żeby kichnięciem wywołać lawinę… To trzeba umieć… – tu nie szczędził już złośliwości, lecz też nie był to ton, jakim zwykle się do wszystkich zwracał. Nie zamierzał dziękować, bo wtedy już zupełnie nie byłby sobą… Więc tyle musiało starczyć. – Trzeba stąd jakoś wyjść, do miasta bardziej… A i… – zerknął na towarzysza uważnie, zastanawiając się jakby nad czymś. – Nic ci nie jest…? – zagadnął, niby obojętnie. Niby, bo jednak miał nadzieję, że młodemu nic się nie stało. O czym jednak nikt nie musiał wiedzieć.

Dla tych, którzy przyjdą od strony miasta:
Jak na razie poza śniegiem wiele nie widać, pierwsza „fala” lawiny została częściowo rozbita przez domy stojące na samych granicach miasta, ale tym samym te ucierpiały najbardziej. Im dalej w ich kierunku pójdziecie, tym trudniej będzie się przemieszczać, wszędzie zaspy śniegu, połamane belki, częściowo naruszone domostwa. Casey i Naohiro są dosyć daleko, więc nie natkniecie się na nich zbyt szybko, niech się trochę pomęczą.
Jako że służby reagują całkiem szybko, a można powiedzieć, że trochę czasu już też minęło – pośród zniszczeń kręci się sporo wojskowych, wśród nich z kolei da się zobaczyć zarządzającego całą akcją ratunkową postawnego mężczyznę o ciemnych włosach - porucznika McGee, który energicznie wydaje rozkazy podwładnym, wysyłając grupy żołnierzy w różne części zasypanych dzielnic. Kręci się tu także trochę cywilów skłonnych do pomocy czy zwykłych gapiów, w końcu rozrywki nigdy za mało.
Jak na razie państwo się mogą rozejrzeć, a co znajdziecie i gdzie, to już następnym razem.

Luzie słuchała uważnie Levi i rozjaśniała się na jej słowa. Naprawdę, ta dziewczynka była taka kochana, taka dobra! Nie miała zamiaru powtarzać nierozsądnych praktyk, a nawet wspomniała, że Luzie będzie mogła kiedyś być z niej dumna! Już miała zamiar ją poinformować, że oczywiście, że tak będzie i ona w to wierzy z całą mocą... Kiedy do kawiarni wpadł jakiś mężczyzna, rozległ się alarm i ogólnie zrobiło się dość głośno i chaotycznie. Luzie odwróciła się w stronę lady i przysłuchiwała rozmowie. Zbladła, kiedy usłyszała słowo "lawina". Każdy w North wiedział z czym to się je, miasto było na to doskonale przygotowane i domyślała się, że służby już ruszyły na pomoc, ale i tak poczuła, że krew odpływa jej z twarzy i drżą jej ręce. Kochała wodę, lubiła też śnieg, ale dalej ogrom zniszczeń jaki mógł wywołać ją przerażał. Z tego otępienia wyrwały ją słowa Levi, która od razu zaczęła zbierać się do wyjścia. Jest niesamowita. Taka młoda, a ani przez moment się nie zawahała.
- Oczywiście, że idziemy - odpowiedziała pewnym głosem i natychmiast wstała, po czym zaczęła się ubierać. Przez myśl przemknęło jej, że nowe kozaczki na obcasie nie były jednak dobrym wyborem... Trudno, przeżyje to i najwyżej kupi sobie nowe, jeśli te się zniszczą. - W takich sytuacjach medyków nigdy za wielu.
Wyszły obie z kawiarni, ale nie musiały długo iść by zobaczyć zniszczenia. Robiły wrażenie... Choć na razie były od nich daleko widać było, że domy na obrzeżach miasta są zrujnowane, wszakże to one oberwały największą dawką śniegu. Wszędzie były zaspy, po drodze ciężko było iść, bo wszystko było zasypane i śliskie. Wszędzie pełno było wojska, ale także zwykłych ludzi płaczących, krzyczących na siebie i służby, ale także tych ciekawskich, dla których czyjaś tragedia jest doskonałym powodem do późniejszych plotek.
- To naprawdę okropne - szepnęła Luzie, chyba bardziej do siebie niż do swojej młodej towarzyszki, która szła przed nią. Uważała bardzo, jak stawia kroki, aby przypadkiem nie wywinąć przysłowiowego orła i nie skończyć ze skręconą kostką w zaspie śniegu. Jak znam życie to tak skończyłby Aleksiej..., pomyślała i uśmiechnęła się pod nosem na myśl o niezdarnym przyjacielu. Natychmiast jednak spoważniała. Szukała wzrokiem kogoś, komu mogła by pomóc, ale z drugiej strony nie wiedziała za co się zabrać. Chyba najlepiej będzie poszukać dowódcy... Rozejrzała się dokładnie i tak, tam stoi! Wysoki facet, ciemne włosy, macha rękami na prawo i lewo, a do tego wydziera się niemiłosiernie - to musiał być dowódca. Chyba nawet go kojarzyła, w końcu zdarzało jej się współpracować z tymi z North, ale kto by spamiętał te wszystkie imiona...
- Tam jest ktoś, kto tu wszystkim komenderuje - zwróciła się do Levi wskazując ręką kierunek. - Zapytajmy gdzie i w czym możemy się przydać, tak będzie najlepiej! - Od razu też zaczęła iść pewnym krokiem (choć ciągle ostrożnie) w stronę mężczyzny. W końcu, kiedy stanęła przed nim zasalutowała mu. - Major Luzie von Treskow z oddziału Briggs! Jestem medykiem i alchemikiem, wraz ze mną jest młoda dziewczyna, która również uczy się na medyka, chciałybyśmy pomóc w akcji ratunkowej! - Postanowiła załatwić to formalnie. Wiedziała doskonale, że jeśli od razu nie powie, kim jest to uznają ją za głupią paniusię, która chce się pogapić i poprzeszkadzać. A na to sobie nie pozwoli, nie ma mowy.

Porucznik wyrwany nagle z własnych, obecnie zajętych całym zamieszaniem, myśli, zaskoczony, ale nadal czujny zerknął na dwie nowo przybyłe kobiety. Omiótł je spojrzeniem, w pierwszej chwili planując odesłać je na bok, myśląc, że są z tłumu gapiów, którzy przyszli tu jedynie patrzeć, ale do pomagania było im daleko.
Dopiero gdy rudowłosa zasalutowała i podała swoją rangę wraz z nazwiskiem, przyjrzał się paniom uważniej, gestem powstrzymując zbliżającego się żołnierza, najpewniej gotowego odprowadzić je obie gdzieś na bok. Przez moment wyraźnie starał się znaleźć w pamięci jakieś wspomnienie o stojącej przed nim kobiecie, która mimo wszystko wydawała się być znajoma, aż wreszcie spojrzenie mu pojaśniało, a sam mężczyzna nawet uśmiechnął się nieznacznie.
- Porucznik McGee - sam również zasalutował, spoglądając przy tym na rozmówczynię. -Panno von Treskow, cóż za szczęście, w sumie szczęście w nieszczęściu, lecz spotkać tu panią i pani towarzyszkę... Doprawdy, będziemy wdzięczni za każdą pomoc - oznajmił tonem już luźniejszym, ale w jego postawie nadal widać było wojskowe wyrachowanie. -Przed chwilą dostaliśmy wezwanie na północny zachód stąd, potrzebują pilnie medyka - ręką wskazał jedną z ulic, którą można było dotrzeć na miejsce. Oczywiście całą w ciężkim śniegu, lecz częściowo utorowaną. - Dojdą panie tamtędy... A i alchemia może się przydać, bo rzekomo dom jakiś zwalony, więc spod gruzów trzeba wykopywać... - Może porucznik miał coś więcej jeszcze do powiedzenia, lecz w tej chwili jego uwagę zajął meldujący stan innej dzielnicy żołnierz. Potem z kolei nadeszli kolejni, więc na tym musiał zakończyć rozmowę.
Ścieżka, którą wskazał mężczyzna, jest odkopana przez idących wcześniej w tamtym kierunku wojskowych. Prowadzi na miejsce, gdzie runęły niemal zupełnie dwa domy; pod zwalonymi deskami czy cegłami widać ludzi - przytomnych bądź nie - uwięzionych pod resztkami budowli. Kręci się tam zaledwie garstka żołnierzy, a i ci boją się poruszać niektóre elementy - jak wiadomo, grozi to obsunięciem się innych i dodatkowym zagrożeniem dla ofiar. Póki co nikt spośród gruzów nie został wyciągnięty.

Oczekiwania Levi się spełniły. Sama Luzie bardzo chętnie poszła za towarzyszką, z resztą to była jej praca. To było dość oczywiste, że pójdzie pomagać w mieście jako medyk i - jak się okazało że będzie przydatne - alchemik. Pewnie prędzej czy później by ją wezwano, na szczęście przed tym "prędzej" doszło do reakcji ze strony obu dziewczyn. Albo raczej wejścia tamtego gościa do baru.
Stawiała swoje kroki bardzo uważnie, co rusz spoglądała na Luzie, która szła o krok przed nią, prowadząc ją. Ale nie za rękę. Nie potrzebowała, chociaż patrząc na ten tłumek, który się zebrał wokół, to by się przydało. Zauważyła jednak odległe zniszczenia, jakie wywołała lawina. Zastanawiała się przez dłuższą chwilę, czy to na pewno nie jest jedna z wielu fal lawinowych, które mają zejść. A może to była jedyna? Oby. I co chyba było najdziwniejsze, w ciągu piętnastu lat swojego życia, miała do czynienia tylko z jedną lawiną: właśnie z tą, która tutaj się zdarzyła. Największym problemem były solidne śnieżyce. Ale czy aby na pewno? Może po prostu wtedy nie pozwalano jej wyjść? Nie wiedziała. Uznajmy to więc za pierwszy raz.
- Lavinia Silveren - przedstawiła się dowodzącemu tą akcją. - I tak, jak Luzie powiedziała, uczę się na medyka - dodała, patrząc jednak wciąż na niego.
Otrzymały dość wyraźne polecenia dotyczące akcji ratunkowej, przy której miały pomóc obie. Spojrzała więc dość uważnie na osobę przewodzącą całej tej akcji z szeroko otwartymi oczyma. Nie mrużyła ich bo nie miała do tego powodu, była z resztą ciekawa, chciała wiedzieć jak najwięcej. A to, czego się teraz podejmie - jeśli by się zdecydowała na dołączenie do grona Państwowych - będzie dla niej najpewniej ogromnym plusem w etapach rekrutacyjnych. A przynajmniej tak jej się wydawało.
- Powinnyśmy się tam od razu udać. Prawda, Luzie? - zapytała, patrząc na nią. Widziała przy tym stan tamtej uliczki, nie było to zbyt pozytywny widok, ale dało się to jakoś przeżyć. Albo raczej trzeba to przeżyć i zacząć działać.

Co było w tych niebieskich oczach takiego, że naukowiec nie chciał odrywać od nich wzroku? Czemu jak zwykle nie reagował na te proste gesty, jak właśnie to strzepnięcie śniegu, co w innym wypadku skończyłoby się wybiciem kilku palców tejże uprzejmej osoby? I dlaczego, do diaska, nawet w tak beznadziejnej sytuacji nie potrafił się normalnie zezłościć i wzywającego lawiny towarzysza zostawić?
Najgorsze było w tym wszystkim jednak to, że najwyraźniej było to po Naohiro widać. Co innego jeszcze, gdyby takie zachowanie dało się łatwo maskować, ale do tego akurat mężczyzna nie był zbytnio przyzwyczajony, bo… no właśnie, wcześniej nie miał tym podobnych problemów.
Nie chcąc więc wiele więcej po sobie zdradzać, na słowa Caseya, że wszystko w porządku, kiwnął tylko głową, odwracając z lekka niechętnie wzrok.
- To nie… troska. Nie chciałoby mi się ciebie naprawiać, gdyby ci się coś stało, a nieść przez taki śnie— – to zdanie zapewnie miało zabrzmieć zdecydowanie, ale… ale w zwyczajnej sytuacji nawet nie pomyślałby, żeby komuś pomagać, nawet mimo obrażeń. Teraz natomiast… Powoli zaczynał podejrzewać, że to chłodne powietrze bądź sama lawina źle na niego wpłynęły… i poniekąd miał taką nadzieję. – Mniejsza – syknął, jakby tym chcąc zakończyć temat.
Zaraz po tym rozejrzał się po nieco zdewastowanej okolicy, zastanawiając się, gdzie można stąd pójść. Po chwili znowu zerknął na Flynna… i westchnął cicho. Wzdychanie też nie było na porządku dziennym, ale lepsze było to niż plątanie się w tłumaczeniach.
- Trzeba zejść do miasta chyba… I lepiej szybko, bo idzie tu przemarznąć… – rzucił, tym samym rozpoczynając marsz przez śnieg. Trochę wbrew sobie po paru krokach odwrócił głowę i spojrzał na Caseya, czy ten poszedł za nim, szybko jednak ponownie skupił się na przedzieraniu się przez zaspy.
Co kilka kroków zapadał się w ciężkim, mokrym raczej śniegu, który zaścielał obecnie wszystkie pobliskie ulice, na co za każdym razem reagował zirytowanym warknięciem. I nie dało się w takim wypadku uniknąć tego, że i buty, i ubranie dosyć szybko mu przemokły. I jak początkowo wcale mu to nie przeszkadzało, tak po dość długim czasie przedzierania się przez ulice – w końcu zaczęli wędrówkę w miejscu, gdzie zniszczenia były największe – powoli zaczął odczuwać, jak uchodzi z niego ciepło.
Zatrzymał się na moment i znów zerknął na Flynna, tym razem stojąc tak przez chwilę w milczeniu.
- Nie wiem, jak ty, ale mi przydałoby się coś ciepłego… jednak – przyznał to trochę niechętnie, ale cóż, dłużej trząść się z zimna nie miał zamiaru. Rozejrzał się, ale wokół nie było żywej duszy – widać jednostki wojskowe, o których ta dwójka póki co nie miała raczej pojęcia, nadal tu nie dotarły… natomiast mieszkańcy albo wyszli już wcześniej z domów, albo ich w ogóle nie opuszczali. – Nie wspominałeś, że czasami okradasz ludzi…? – rzucił jakby od niechcenia, ruchem głowy wskazując stojący kawałek dalej dom, w dosyć dobrym nawet stanie, a do tego na pewno chwilowo opuszczony. Bo kto człowiekowi bez uczuć zabroni się gdzieś włamać. Zwłaszcza jak okazja sprzyjała.

Pokiwała spokojnie głową na słowa porucznika, choć w jej wnętrzu wszystko się gotowało. Nie ze złości, ale z żalu i rozpaczy. Myśl, że pod gruzami leżą ludzie, być może minuty dzielą ich od śmierci bądź życia... To wszystko było naprawdę przerażające, ale Luzie nie dała ogarnąć się temu lękowi.
- Udamy się więc w to miejsce - powiedziała, zasalutowała jeszcze na pożegnanie i odwróciła się na pięcie patrząc we wskazanym kierunku. Po chwili jednak spojrzała na Levi i uśmiechnęła się do niej. - Prawda, kochanie. Chodźmy, nie traćmy czasu, tu nie ma na co czekać.
I poszły. Szły przed siebie przez zaspy śniegu, choć droga i tak była dość porządna, widać, że wojskowi już się tędy przedostali i zrobili miejsce dla innych, być może wieźli ze sobą sprzęt. Odkopywanie gruzów to niełatwe zajęcie, trzeba wykazać się ostrożnością i uwagą, aby nie uszkodzić nikogo, kto się pod nimi znajduje, a równocześnie nie doprowadzić do kolejnego zawalenia. Po drodze Luzie patrzyła przed siebie, zastanawiając się jak będzie miała się do tego zabrać. Jak poważne są zniszczenia? Ile ludzi czeka na ratunek? W jakim są stanie? Czy uda się uratować kogokolwiek...?
- To może być trudne zadanie - zwróciła się do Levi, aby odgonić od siebie niewesołe myśli. - Musimy być rozważne. Może się okazać, że zobaczymy ludzi w naprawdę kiepskiej kondycji, ale nie wolno nam rzucać się w wir wydarzeń bez przemyślenia. Każdy nierozsądny ruch może nas kosztować bardzo wiele... Nie chcę brzmieć jak nadęta starsza pani, ale trzymaj się mnie, dobrze? Na pewno uda nam się pomóc, jeśli tylko będziemy współpracować.
Dotarły do gruzów szybciej niż jej się wydawało, że dotrą. Widok nie napawał optymizmem - krótko mówiąc sterta desek, cegieł, masa pyłu w powietrzu a wszystko to dodatkowo przysypane śniegiem. Dokoła kręciło się dużo wojska, część ludzi pewnie starała się wymyślić jak dostać się do ludzi leżących w odmętach tego małego koszmaru. Luzie szybko odgarnęła z oczu włosy i przyjrzała się wszystkiemu dokładnie. Gdzieś kątem oka dostrzegła faceta... Miała wrażenie, że mężczyzna szedł za nimi od kawiarni, ale może tylko jej się wydawało, a może po prostu też chciał pomóc? Nieważne, skup się, Luzie! W porządku. Tu, zaraz przy drodze jakiś facet przysypany śniegiem i cegłami - prosta sprawa, dlaczego jeszcze nie został wyciągnięty? Wydaje się nieprzytomny, ale chyba oddycha? Tam dalej, kobieta, przytomna, krzyczy okropnie. Luzie zmrużyła oczy by widzieć lepiej - tak, chyba leżała w bardzo nieciekawej pozycji, uwięzione nogi, a dodatkowo ta grobla przygniatająca ją była chyba elementem stropu, który runął... Jednak wciąż trzymała porządną część sklepienia. Gdyby ono spadło pozostali ludzie byliby nie ranni, a martwi.
- Levi, zajmiesz się tu panem? - wskazała jej mężczyznę, któremu przyjrzała się na początku. Sama postanowiła przesunąć się głębiej, tam, gdzie być może potrzebna będzie alchemia.

Gdy kobiety - wraz z ich "przylepem", który cały czas jakoś szedł za nimi - pojawiły się na miejscu, wśród wojskowych zapanowało lekkie poruszenie. Niby dwie drobne osóbki nie wyglądały na mogące wiele pomóc, ale ich zdecydowanie w pewnym sensie podniosło na duchu ludzi naokoło - głównie rodziny poszkodowanych, które albo uniknęły przysypania gruzami, albo były w innej części miasta, gdy zeszła lawina, a obecnie zdołały już dotrzeć do domów, chcąc pomóc pozostałym domownikom.
Zauważywszy zbliżającą się do gruzów rudowłosą kobietę, podszedł do niej jeden z żołnierzy, z wyrazem zmieszania, niepokoju i niejakiej złości na twarzy.
- Droga pani, mamy tu obecnie akcję ratunkową, nie możemy pozwolić, żeby cywile przeszkadzali wojsku w... - W tym właśnie momencie pod nadal zalegającymi na dachu budowli zwałami śniegu kolejne belki ugięły się niebezpiecznie, a część z nich spadła na ziemię, tworząc kolejną przeszkodę w dojściu do ofiar. W jednej chwili żołnierze ruszyli w kierunku domu, jednak pył, który wzbił się w powietrze zmniejszył częściowo widoczność.
Trąc podrażnione w tej chwili oczy, jeden z milicjantów wpadł na podtrzymujące dach werandy domu naprzeciwko pale, tym samym i ten wprawiając w niebezpieczne położenie... i zrzucając całkiem sporo ciężkiego śniegu na "przylepa", to jest Gilberta. Nie zauważywszy jednak, co zrobił, zostawił przysypanego człowieka, zmierzając jak najprędzej ku głównemu z problemów.
Na cały ten zamęt oczy wskazanego wpierw przez Luzie mężczyzny otworzyły się lekko, szukając kontaktu wzrokowego z kimkolwiek. Może nie był w krytycznym stanie, jednak rana na głowie nie wyglądała zbyt dobrze, a i jego lewa ręka nadal była uwięziona pod cegłami.
- C-co się dzieje...? - wydukał niepewnie, zaraz potem syknął jednak z bólu, zaczynając się przy tym trząść z zimna. Jak to się stało, że dotychczas nikt mu nie pomógł? Widać żołnierze jakoś musieli go ominąć, co wydawało się dziwne w chwili obecnej, jednak widocznie całkiem prawdziwe. I wybaczcie, że tak marnie, nie idzie mi dziś krzywdzenie ludzi.

Droga ze stacji była rzeczą skomplikowaną ze względu na fakt, że Ezio i Meilen musieli się przedrzeć przez śniegi, cywili i...no cóż, przez kolejne śniegi. Kierowali się tam, gdzie było trzeba, a po chwili na prowadzenie wysunął się blondyn, ryzykując tym samym, że zgubi się jak sierota niedodziałana i boża (którą, bądźmy szczerzy, był) i oberwie w łeb od Meilen. Zastanowił się głębiej nad jej słowami.
"Nee.... Ezio-kun... Jakbyś sobie kogoś znalazł, to byś mi powiedział? Prawda?" Zaraz. Czy ona właśnie spytała go o to, czy kogoś ma? Więcej, czy podejrzewała go o zatajenie takiej informacji?! Wybuchnął szczerym, dźwięcznym śmiechem i pogłaskał panienkę Dai po granatowych włosach z rozbawieniem błyszczącym w oczach. Naprawdę była aż tak głupiutka?
-Mei-chan, przecież gdyby spodobała mi się jakaś dziewczyna, już dawno wiedziałabyś o niej wszystko - pokręcił głową z rozbawieniem. -Myślisz, że bym ci jej nie przedstawił? Oj, mała...
Znowu pokręcił głową, po czym epicko wyrżnął w śnieg. ZIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMNO! KURWA MAĆ, KURWA MAĆ, ZIMNOOOOO! Jego receptory oszalały! Zerwał się chwilę po dość nieprzyjemnym zetknięciu z białym, miękkim puchem, piszcząc niczym westalka na widok zgaszonego płomienia.
-T-t-t-t-ty t-t-t-t-też d-d-d-d-dla mnie jesteś wa-wa-ważna, s-sorellina mia! - wyszczękał zębami. Po kolejnych dziesięciu minutach walki ze śniegiem i trawienia informacji oczom kapitana z Aerugo i jego podwładnej ukazali się żołnierze - konkretniej postawny mężczyzna, jego pomagierzy, dwie kobiety (przynajmniej z daleka ich sylwetki wyglądały na kobiece, może matka z córką?), jacyś cywile...I chwila, czy Ezio ujrzał tam kozy, czy to raczej był wytwór jego zjaranego kacem mózgu? Ponieważ mężczyzna wydawał się kierować całą akcją pomagania cywilom uwięzionym w zasypanych domkach, blondyn podszedł do niego szybkim krokiem, ciągnąc cały czas Meilen za rękę. Cud, że jej tej ręki nie wyrwał czy coś. Uśmiechnął się lekko, zwalczając całym wysiłkiem woli resztki kaca tlące się w jego głowie niby żar z niedogaszonego paleniska.
- Ezio di Costa, kapitan wojsk Amestris, melduje się!-zawiadomił, wykonując wojskowy salut. -Towarzyszy mi sierżant Meilen Dai z mojego oddziału, oboje jesteśmy w cywilu wprawdzie, ale możemy, kheheh, pomagać jakoś.
Rzucił okiem na całą sytuację. Nie wyglądało to najlepiej. Sporo zawalonych domów, śniegu wiele, jeszcze więcej zimna.
Fajne wakacje, mówili, fajna kawiarnia, mówili...-skomentował z ironią w myślach.

Ruszyły. Nie miały przecież czasu do stracenia. Widoki jakie zastały były w stanie przerazić młodą Silveren. Naprawdę obawiała się, czy ci ludzie przetrwają to wszystko. Pewien ślad w psychice na pewno im zostanie. Nie ma szans że nie. W pewnym sensie bała się tego, co ma nadejść. A jeśli kolejna porcja śniegu opadnie z gór i ich zasypie znowu? Dobra, to ją jeszcze bardziej przerażało. Ale musiała się trzymać. Musiała się zdobyć na odwagę, której jej troszeczkę ubyło. Wdech, wydech, wdech, wydech. Gotowa! Dobra, nie aż tak. Otrzymała polecenie, które trzeba wykonać.
Postanowiła pokazać swoją gotowość do działania jedynie poprzez skinięcie głową. Po tym dość szybko pobiegła w stronę wskazanego przez swoją koleżankę, przygniecionego człowieka. Widok nie należał do zbyt miłego. Przecież taka waży około trzech-czterech kilogramów, przygniecenie stertą może się skończyć nie tylko na siniakach. Śnieg chrupał pod jej obuwiem kiedy podbiegała do biednego człowieka.
- Już pana wyciągam...! - powiedziała do mężczyzny. "Mam nadzieję..."
Zostało jej jedynie zastanowić się, jak by to zrobić. Albo zacząć ściągać cegłówki jedna po drugiej, albo spróbować użyć alchemii żeby wszystko poskładać do stanu poprzedniego, sprzed zawalenia się ściany. I to chyba byłoby najlepsze wyjście. O wiele mniej czasochłonne i o wiele bardziej bezpieczne. Miała tylko nadzieję, że się uda, idealnym alchemikiem to ona nie była.
Zaczęła odgarniać śnieg po prawicy tamtego mężczyzny, po czym zostało jej znaleźć coś, czym mogłaby narysować krąg na piasku (znaczy no, stawiam że między ulicą a budynkami jest niewielki pasek piasku): jakiegoś odłamka cegły albo patyka. Rysowanie kręgu powinno zająć jej niecałą minutę, a po tym przykłada do niego dłonie i zaczyna się magia.

//Jakbym nie odpisywała długo to proszę mnie pomijać TT^TT

Meilen dzięki temu, że przez parę lat mieszkała w Briggs, była przyzwyczajona do niskich temperatur oraz do śniegu. Gdy Ezio wysunął się na prowadzenie, Mei mimowolnie zmarszczyła brwi. Dziewczyna wiedziała, że jej kapitan ma talent do gubienia się. Jednak słysząc jego wypowiedź, postanowiła sobie odpuścić i poczekać na rezultaty.
Racja! Przecież na pewno by mi ją przedstawił, chcąc się pochwalić! Ale ze mnie baka!Zdążyły minąć sekundy, a blondyn wylądował w śniegu. Dziewczynka przez chwilę obserwowała go, najpierw cichutko zaśmiała się pod nosem idąc w stronę di Costy, a potem ukucnęła przy nim.
- Wszystko w porządku? Ale z ciebie ciamajda! - Nastolatka wypowiadając te dwa zdania, uśmiechnęła się szeroko. Z jednej strony bawiło ją to, jak bardzo jej kapitan jest nieporadny, ledwo się powstrzymała, aby nie wybuchnąć gromkim śmiechem. Słowa Ezia sprawiły, że zrobiło jej się ciepło na serduszku, a delikatne rumieńce pojawiły się na jej buźce. Po kolejnych dziesięciu minutach marszu jej oczom ukazały się różne sylwetki, w tym porucznika dowodzącego akcją.
- Neee... Ezio-kun, zbyt szybko... I to boli! - Mruknęła, po czym wyrywała dłoń ze ścisku blondyna. Chwilę pomasowała wolną ręką obolały nadgarstek, pochłonięta tym zajęciem, nawet nie zauważyła, że stoją przed jednym z wojskowych. Dopiero słowa Ezia sprawiły, że Meilen się otrząsnęła.
- Meilen Dai, sierżant z oddziału kapitana di Costy, gotowa do pracy! - Stwierdziła, salutując. Na jej twarzy pojawił się delikatny uśmiech, który zniknął, gdy tylko Mei rozejrzała się dookoła. Biedni mieszkańcy... Pomoc już nadchodzi!

Wzrok porucznika McGee wpierw spoczął na Eziu, zaraz potem na jego fioletowowłosej towarzyszce, oceniając nowo przybyłe osoby. Po chwili z pełną powagą na twarzy mężczyzna skinął głową, salutując sztywno.
- Kapitanie, sierżancie - skinął głową, przyjmując już luźniejszą postawę, nadal jednak z pełnym skupieniem przypatrując się tej dwójce. Kolejni wojskowi, którzy ciekawym trafem znaleźli się tu akurat teraz? Czemu nie, każda pomoc była potrzebna, nawet jeśli blondyn i nastolatka wyglądali na osoby raczej nieprzywykłe do tutejszych trudnych warunków. Machnął dłonią na jednego ze swoich podwładnych, by odnotował ich dane osobowe, po czym znowu zwrócił wzrok na Ezia, zwracając się do niego jako tego wyższego rangą od dziewczyny. - Kapitanie, możecie dołączyć do akcji ratunkowej na północ stąd, znajdziecie tam naszych. Ciężko nawet będzie nie trafić - wskazał ręką dany kierunek, zaraz potem pocierając brodę. - I póki co to wszystko, dalsze rozkazy dostaniecie na miejscu - rzucił, na tym widać kończąc rozmowę. Sam odwrócił się od Meilen i Ezia, wtem jednak...
... podbiegł do nich nie wiadomo skąd szary kozioł o wyjątkowo wrednym wyrazie pyska. Szturchnął łbem kapitana i bez zapowiedzi złapał w zęby portfel mężczyzny (zakładam, że jakoś mógł wystawać z kieszeni), nie czekając na jego reakcję i tym samym uciekając w całkiem innym niż wskazany przez porucznika kierunku. Na jednym z zakrętów odwrócił się na moment i spojrzał na dwójkę wojskowych zaskakująco rozumnym wzrokiem, jakby chciał im coś przekazać... po czym zniknął za ścianami domu.
Jeśli tylko Ezio razem z Mei zechcą odzyskać swoją własność i pójdą za nim, mogą natknąć się na dwie inne osóbki, które akurat przegrzebują pozostawiony samemu sobie sklep.

Nawet nie słuchała tego głupiego żołnierzyka, który coś tam do niej zaczął mówić - w tym momencie przecież spadło jeszcze trochę belek, śniegu a z boku rozległo się ciche "pomocy", zadane pytającym tonem, jakby sam właściciel głosu był zdumiony tym, co się stało. Luzie szybko odwróciła się w jego stronę i zobaczyła ciemnowłosego młodego mężczyznę, którego najwyraźniej przysypał śnieg. Dziewczyna nie miała pojęcia jakim cudem znalazł się pod zaspą i skąd ona właściwie spadła, ale to przecież nie było ważne. Podeszła do niego i pomogła wstać uśmiechając się do niego ciepło - w końcu miał pecha, trzeba mu to nieco osłodzić, prawda?
- Wszystko u pana w porządku? - rzuciła lekkim tonem, ciągle okraszając to wszystko uroczym uśmiechem. Nie poświęciła jednak nieznajomemu dużo czasu, w końcu tam czekali ludzie w dużo gorszym niż on stanie. Do niego może odezwie się później, jeśli będzie miała chwilę wolnego.
- Niech nikt tam nie wchodzi! - zawołała pewnym głosem. Nie miała zamiaru dopuścić do tego, żeby ci niezgrabni idioci coś jeszcze naruszyli. Widoczność się pogorszyła, bo nowa warstwa pyłu uniosła się z ruin, jednak sytuacja już się poprawiała, pył opadał a i wiatr robił swoje rozwiewając go. Jednak teraz Luzie miała pewność, że bez alchemii się nie obejdzie. Miała tylko nadzieję, że starczy jej sił, żeby wszystkim pomóc. Szybko oceniła najlepszą trasę i skacząc jak sarenka między gruzami przebrnęła do pierwszej poważnej przeszkody - zawalonej ściany (na szczęście chyba jednej z działowych, bo nie była na tyle gruba, by być ścianą nośną). Sterta cegieł, zmieszana ze śniegiem, ogólnie... Niedobrze to wyglądało, a nie dało się tego tak po prostu przeskoczyć czy obejść, zwłaszcza, że to wszystko wydawało się przygniatać kolejne deski, a te znowu broniły dostępu do kolejnych ofiar... Nie przerzucę tego wszystkiego ręcznie, muszę to jakoś... Przenieść, albo poskładać... Nie ma sensu odbudowywać ściany, bo to, co było nad nią już dawno spadło. Co zrobić z tymi cegłami... Naprawdę chwilę zajęło jej wymyślenie czegoś sensownego, choć może nieco głupawego. Wszystko dokoła pokrywał pył, ale udało jej się znaleźć kawałek deski, którym zaczęła rysować krąg transmutacyjny. Skupiła się i przyłożyła do niego ręce uwalniając energię, która objawiła się błyskiem światła... I po chwili cegły stały jedna na drugiej ułożone w solidny okrąg... To, co stworzyła Luzie można porównać do studni, tyle, że nie schodziła pod ziemię.
- Do środka można wrzucać śnieg i zbędny gruz, nie będzie przeszkadzał! - krzyknęła w stronę wojskowych i odwróciła się do leżącej najbliżej niej kobiety. Będzie się mogła do niej dostać, jeśli tylko odsunie tę durną dechę, która wyglądała na paskudnie ciężką. Tu alchemia nie bardzo jej pomoże, zresztą nie ma co marnować sił bez sensu... Obróciła się znów, tym razem szukając wzrokiem tego chłopaka, któremu pomogła wstać... O, tam stoi! - Proszę pana! Poproszę pana do mnie, musimy podnieść to razem! - Boże Luzie, jak ty się rządzisz dziewczyno!

Przewrócił oczami, widząc ten pobłażliwy uśmiech swojego młodego rozmówcy i słysząc jego pouczający z lekka ton, jaki pobrzmiewał w jego wypowiedzi. No ale dobrze. Skoro tak, niech będzie, chłopak lepiej znał się i na swoim kraju, i na kradzieżach, więc nie było specjalnie powodu, by podważać jego zdanie.
- No jak uważasz... - mruknął, podążając spojrzeniem za Caseyem, który ruszył w poszukiwaniu dobrego sklepu do ograbienia. Zaraz potem wznowił marsz, idąc za nim i nie mogąc nie dostrzec entuzjazmu na twarzy chłopaka. Zupełnie jakby samo słowo "kradzież" pobudzało w nim pokłady nowej energii... nie żeby i tak nie miał jej dużo. Jednak teraz widać było, że jest w swoim żywiole...
... co trochę Naohiro zaciekawiło. Niby dzieciak porządny taki, a jednak nie wahał się, gdy szło o pozbawienia kogoś jego własności... nawet jeśli chodziło o zwykły sklep - w takim wypadku w końcu ucierpiałby właściciel lokalu. A gdy tak weszli bez przeszkód do środka i Flynn zaczął grzebać w ciepłych ubraniach, nie wydawał się być tym faktem poruszony.
Iwaizumi przerwał więc póki co te rozmyślania, nadal nie wiedząc, dlaczego na poznanego dzień wcześniej człowieka marnuje tyle cennego czasu, kiedy równie dobrze mógłby zastanawiać się nad czymkolwiek innym... i sam przeszedł się szybko po sklepie, szukając czegoś na siebie. Wziął do rąk ciemnobrązowy, dłuższy nieco płaszcz, który nie wyglądał tak źle na jego codziennym stroju, którego póki co zmieniać nie planował. Mimo to zgarnął z półki jakieś zwyczajne ubrania - skoro już nadarzyła się ku temu okazja, czemu nie. Nie czuł wyrzutów sumienia, zabierając te rzeczy...
... i spodziewał się tego samego po Caseyu, jednak zdziwił się lekko, gdy usłyszał jego słowa.
- Pomagać...? - zagadnął. A, no tak, lawina... Pewnie innym się niezbyt poszczęściło. Pewnie całkiem sporo mieszkańców leżało pod gruzami, może potrzebowało pomocy medycznej, której jako danchemik zielonowłosy mógłby udzielić... ale po co. Nie obchodzili go zbytnio ci ludzie. Dlatego tylko wzruszył ramionami, zawieszając spojrzenie na rozmówcy. - Dziwny z ciebie dzieciak, skoro w jednej chwili się gdzieś włamujesz, a zaraz potem chcesz pomagać... No ale jak chcesz... - mruknął. Przecież nie potrzebował jego towarzystwa cały czas... No może jeszcze przez chwilę. Ale na pewno nie dłużej... a skąd!
Chciał jeszcze raz rozejrzeć się po sklepie w poszukiwaniu czegoś przydatnego... kiedy zza drzwi wejściowych usłyszał mrożący krew w żyłach odgłos. To jest coś brzmiącego jak meczenie znienawidzonych ostatnimi czasy kóz.
- No chyba nie... - warknął, uchylając lekko drzwi i zerkając na zewnątrz. I jego najgorsze podejrzenia potwierdziły się... Ujrzał tam bowiem jednego z wcześniej jadących z nimi kozłów, który z upartym wyrazem pyska wpatrywał się prosto w mężczyznę... trzymając w zębach coś wyglądającego na czyjś portfel. Nie wiedząc nawet, jak to wszystko skomentować, zerknął znów na Caseya, błyskając oczami ze złością. - Chyba się nas coś uczepiło... - rzucił rozeźlony, uważając, że to wszystko wina chłopaka. W końcu to on tak spoufalał się z tymi brodatymi, podłymi istotami. - No i chyba wypadałoby stąd wyjść... - To mówiąc, otworzył szerzej drzwi, zamierzając wyjść znów na ulicę. Bo kto wie, jak długo miał tu panować ten względny spokój...

-Tak jest!-Ezio natychmiast zasalutował, po czym wykonał piękne "w tył zwrot". Już miał demonstracyjnie odsunąć się, by pogadać z Meilen o sposobach niesienia pomocy mieszkańcom, gdy nagle jego oczom ukazał się stary, wstrętny kozioł, dzierżący w pysku jego portfel z jego wypłatą i dokumentami! Tegoż było trzeba, żeby Ezio dostał formalnego szału. Nie tracąc chwili, rzucił jakieś wojskowe wyrażenie typu "fottiti!", po czym pognał za głupim zwierzęciem, klnąc soczyście i niewybrednie. Przy okazji przewrócił się jeszcze ze dwa razy, ale za każdym razem wstał, otrzepał się i kontynuował pogoń, nie zważając na mokre spodnie i zimno w okolicach pasa.
-Mei-chan, to cholerne bydlę zarekwirowało mi portfel! Bezczelny, durny kudłacz, a żeby go...-tu właśnie nastąpił trzeci upadek Ezia di Costy, tyle że jego nie przygniótł krzyż, a zwyczajnie poślizgnął się na kozich bobkach, pozostawionych bezczelnie na białym puchu. Gdy udało mu się w końcu wstać i przestać kląć, zauważył jeszcze więcej przysypanych śniegiem domów i bezczelnego złodzieja. Wściekły skierował się w jego stronę, sądząc, że nikt oprócz drobnej pani sierżant nie słyszał wyrywających mu się z ust serii klątw i malowniczych określeń pod adresem koziego czorta. Czy było to mylne pojęcie, czy nie - miał się dopiero o tym przekonać.

- Tak jest! - Meilen zasalutowała w tej samej chwili co Ezio. Dziewczyna spojrzała na kozła, który w pysku trzymał portfel, który wydawał się Mei dziwnie znajomy. A on przypadkiem nie należy do Ezia? Odpowiedź na jej pytanie przyszła zdecydowanie szybciej niż się tego spodziewała, bowiem jej kapitan rzucił się w pogoń za zwierzakiem. Nastolatka widząc, jak blondyn wywalił się dwa razy, zaśmiała się pod nosem. Gdyby odpowiednio przygotował się na tę wyprawę i włożył inne buty, nie miałby tego problemu. Dopiero po chwili ruszyła za blondynem i złodziejaszkiem.
- Matko... Jak się tak będzie wywalał, to będzie cały mokry i się przeziębi. - Mruknęła Meilen pod nosem. Troszczyła się o swojego kapitana, a jednocześnie o swój wolny czas. W końcu wiedziała, że jeśli jej przypuszczenia się sprawdzą, to będzie ona go odwiedzała i się nim zajmowała. I stało się. Ezio zaliczył glebę po raz trzeci, a Meilen odruchowo westchnęła.
- Mógłbyś przestać bluźnić!? To niekulturalne! - Tym razem nastolatka podniosła odrobinę głos. Oczywiście podążała za Eziem i jego nowym znajomym. Gdy kozioł się zatrzymał, dziewczyna odetchnęła i rozejrzała się po okolicy. Domy przysypane śniegiem, ale chwila. W jednym z nich znajdowali się ludzie. Mei usłyszawszy krzyk Caseya, spojrzała w stronę budynku, w którym on się znajdował, a następnie zauważyła stojącego w drzwiach Naohiro.
- Wszystko w porządku proszę pana? - Spytała głośno i wyraźnie, w jej głosie dało się wyraźnie wyczuć troskę. Po paru sekundach ruszyła w stronę zielonowłosego. Przecież właśnie o to chodziło, prawda? O niesienie pomocy ofiarom lawiny, a spójrzmy prawdzie w oczy, jeśli chodziło się o troszczenie o obcych bądź niesienie pomocy cywilom to nastolatka miała w tym spore doświadczenie.

Ten czarnowłosy (dalej nie znała jego imienia, ale jakoś nie wpadło jej do głowy, by go o to zapytać) podszedł do niej dość szybko i pomógł jej dźwignąć tę paskudną i okrutną deskę. Luzie czuła się źle, że musiała poprosić o pomoc, ale nieco jej pomagało, że właściwie zażądała jej w bardzo władczy i pewny siebie sposób. Przez to nie czuła się tak okropnie bezradna. Musiała jednak przyznać, że ten facet jej się przydał... Jednak jego późniejsze słowa sprawiły, że cała się spięła.
- Obejdzie się, dziękuję. - Chłodny ton jej głosu mógł zbić faceta z tropu, ale tak naprawdę w środku cała się trzęsła od emocji. Z jednej strony - była wściekła. Po prostu wściekła, że ktoś jej zasugerował, że głupie skaleczenie będzie wymagało u niej pomocy, że sama sobie nie da rady. To sprawiało, że czuła, jakby dał jej w twarz. Z drugiej strony - nieco jej schlebiało jego zachowanie. Nie wiedziała, czy to tylko tani podryw, czy naprawdę mężczyzna chciał być miły i szarmancki, ale poczuła coś, czego od dawna już nie czuła - mile połechtaną kobiecą próżność. W Briggs już dawno przestano ją traktować jak kobietę - o ile kiedykolwiek ją tak traktowano. Tam była żołnierzem, alchemikiem, towarzyszem. Nie zrozumcie źle, to jej pasowało, nawet bardzo. Ale czasem... Czasem tęskniła za komplementami, szarmanckimi gestami, całowaniem w dłoń, ukłonami. Ciężko było wyzbyć się przyzwyczajeń, których nabrała w dzieciństwie. Równocześnie nauczona doświadczeniem każdy taki gest traktowała z nieufnością, popadając nawet momentami w paranoję.
Aż się zachłysnęła słysząc słowa o dalszej pomocy. W tym wszystkim próbowała znaleźć kpinę, może jakiś dowcip, ale... Nie mogła tego odszukać. Zmrużyła tylko oczy, kiedy wspomniał coś o kobietach i kształtach, ale postanowiła to pozostawić bez komentarza. Co robić? Przyjąć pomoc? Fakt, że może mi się jeszcze przydać, dużo gruzu może mi przeszkodzić w dojściu do rannych. Z drugiej strony... Zerknęła w stronę wojskowych. To jasne, że jeśli mocno nie zaznaczy, kto tu rządzi to od razu gotowi cały jej wysiłek przypisać nieznajomemu. Oczywiście, że tak. Sprowadzą ją do roli podrzędnej pielęgniareczki, która tylko skakała dokoła pana doktora, a ten z bohaterstwem i męstwem ratował kolejnych ludzi. Aż poczerwieniała ze złości, choć wszystko to działo się tylko w jej głowie. Ale nie stać mnie na odrzucenie pomocy... Wzięła głęboki oddech. Musi to dobrze rozwiązać.
- Może pan pomóc, ale proszę mi nie przeszkadzać. Trzymać się za mną, nie podchodzić do ofiar, nie dotykać ich, jeśli o to wyraźnie nie poproszę. Umiem sobie radzić, ale sądzę, że pańska obecność może przynieść pewne korzyści, więc przystaję na nią. - Po tych słowach odwróciła się od niego i podeszła drobnymi kroczkami do kobiety leżącej na ziemi. Przyklękła przy niej i poświęciła jej całą uwagę, postanawiając wyrzucić z głowy tego całkiem przystojnego nieznajomego.
- Proszę spokojnie oddychać, proszę pani. Za chwilę pani pomogę i będzie pani bezpieczna. Proszę mi tylko powiedzieć co się pani dzieje, a na pewno zaraz jakoś temu zaradzimy.


Niech MG raczy mi wybaczyć, że zwalam na niego opis obrażeń tejże pani, obiecuję się poprawić Q_Q

Iwaizumi postanowił nie zastanawiać się dokładnie nad odpowiedzią chłopaka, bo jakoś nie czuł, by jego samego to dotyczyło. W ogóle sama idea pomagania komukolwiek... Nie...
Teraz były inne rzeczy na głowie... Takie na przykład jak ten kozioł. Przez moment mężczyzna zabijał go spojrzeniem, średnio zwracając uwagę na to, że trzyma czyjąś własność w pysku, lecz na słowa Caseya spojrzał na niego uważnie.
- Ja... tak właściwie to... - nie zdążył nawet bardziej skupić się na wyczuwalnej z ziemi energii, którą w Xing nazywano właśnie Pulsem Smoka (co też Naohiro trochę zdziwiło, że chłopak zna tę nazwę), bo niedługo potem usłyszeli czyjeś głosy, a na oczach dwójki włamywaczy - inaczej się ich teraz określić nie dało, cóż - ukazały się dwie postaci: jasnowłosego mężczyzny i towarzyszącej mu młodej dziewczyny. I zakląłby w tym momencie chętnie - choć przecież mogli się spodziewać, że ktoś ich tu znajdzie - gdyby w jednej chwili nie wydarzyły się dwie równie denerwujące i niespodziewane rzeczy.
Pierwszą było oczywiście to, że Flynn wlepił mu się w ramię, na nowo zresztą przysypany śniegiem. Tu Iwaizumi posłał mu z początku mrożące spojrzenie, już przygotowując się, by odkleić chłopaka od siebie, jednak...
Jednak potem zdarzyła się ta druga rzecz, to jest fioletowowłosa dziewczyna ich zobaczyła i zwróciła się właśnie do naukowca. Zerknął na nią, zaraz potem znów przenosząc spojrzenie na Caseya. Niby nie miał zamiaru odgrywać przedstawienia, zwłaszcza z wtulonym w siebie dzieciakiem, co było dziwne i denerwujące jednocześnie, ale lepiej by było, gdyby jednak wzięto ich za zwykłych cywili...
Zdawał sobie sprawę, że uwaga nastolatki jest zwrócona teraz głównie na nim, więc darował sobie rozzłoszczone westchnięcie i... i bardzo walcząc z tym, żeby w ogóle udało mu się podnieść rękę, poklepał Flynna po ramieniu, jakby miał być to troskliwy gest. Wyraz jego twarzy mówił jednak coś zdecydowanie innego, więc po prostu spojrzał znów na Caseya, żeby nowo przybyli nie zobaczyli jego mocno rozzłoszczonej miny.
- Mhmm... - mruknął, ni to do Mei, ni do chłopaka. Tak po prostu, w końcu to najbardziej uniwersalna odpowiedź. - Dobrze... trochę tylko... Musiałem mu pomóc... - rzucił tonem, który nie miał brzmieć strasznie, ale miłym się nazwać go nie dało... więc wyszło zupełnie obojętnie. Co w oczach innych też mogło nie wyglądać zbyt dobrze, ale już trudno. Zerknął znad oprawek okularów na blondyna i jego znajomą, zastanawiając się, czy tamci im uwierzą. Jednocześnie trochę mocniej zacisnął dłoń na ramieniu chłopaka, zniżając ton do szeptu, którego pozostała dwójka nie powinna usłyszeć. - Drugi raz tak zrobisz, to cię uduszę na miejscu - rzucił, nawet nie tyle grożąc... no bo w sumie nadal nie próbował się wyswobodzić z objęć Caseya. Ale to tylko dla własnego dobra... byle tamta dwójka ich zostawiła w spokoju.

Dla Luzie i spółki: MG wybaczy chyba, no co innego zrobić mogę xD.
Odgrzebana spod gruzów kobieta nie miała na tyle sił, by skulić się z bólu, powiedzieć coś czy zrobić cokolwiek innego - nawet zareagować na słowa Luzie. Jej przestraszone i z lekka nawet obłąkane spojrzenie ani razu nie spoczęło w jednym punkcie, cały czas przeskakiwało z miejsca na miejsce. Kobieta wydawała się w ogóle nie kontaktować z rzeczywistością - czy to przez szok, czy obezwładniający ból?
Ciężko było nie zauważyć, że ma pogruchotane żebra - kilka z pewnością złamanych, podobnie zresztą z palcami prawej dłoni, którą prawdopodobnie próbowała się jakoś ochronić przed walącym się budynkiem. Nie brak było na jej ciele otarć i drobnych ran, lecz jako tako obyło się bez poważniejszych krwotoków czy otwartych obrażeń. W pewnej chwili drgnęła także lekko z zimna - w końcu zwykła koszula i spódnica, w których przeważnie chodziła po mieszkaniu nie chroniły przed zimnem, jakie właśnie zaczynało ją atakować.

(Państwo wybaczą, jak coś dopisać, to innym razem, bo nie wymyślę już dzisiaj nic...)

Krzyk chłopaka sprawił, że kapitan di Costa przyspieszył kroku. Miał do czynienia z prostym przypadkiem: dwoje ludzi, chłopak wrzeszczący na całe North jak opętany przez demony oraz towarzyszący mu zielonowłosy okularnik. Kto normalny farbuje sobie włosy na kolor trawy? Ezio pokręcił głową. Coraz dziwniejsza ta sytuacja, oj, coraz dziwniejsza...Zignorował chwilowo problem nietypowego wyglądu, jak również i obojętną tonację głosu nie wskazującą na powagę sytuacji, zbliżając się do tulącej się uroczo niby dwa martwe zombie bądź puchate misie z wystaw sklepowych parki. Obrzucił spojrzeniem piszczącego brunecika. No, nie wyglądał na rannego jakoś śmiertelnie, towarzyszący mu mężczyzna też nie umierał jeszcze, zatem sytuację można byłoby uznać chyba za opanowaną....Chyba. Nie miał co do tego pewności, zważywszy, że zauważył, iż mężczyzna nachyla się do ucha krzykliwego młodzieńca i coś mu szepcze. O co mogło mu chodzić? Zmarszczył brwi.
-W waszym wypadku chyba obejdzie się bez wizyty u lekarza, co nie?-spytał tak dla zasady, jakby musiał zadać to pytanie, choć jego oko nigdzie nie mogło dostrzec jakichkolwiek uchybień przeciwko normie bycia zdrowym człowiekiem (choć może odrobinkę zzieleniałym od temperatury). -Mei-chan, sprawdzę sąsiednie budynki, tutaj raczej żadnych ofiar przysypania nie ma...albo kogoś przegapiłem. Ty zajmij się tymi tutaj.
Cóż, Ezio nie byłby sobą, gdyby nie poklepał dziewczynki po włosach i nie odsunął się trochę. Zauważył świeży płaszczyk na ramionach najmłodszego z trzech przedstawicieli męskiego rodu, nie skomentował tego jednak. Zwyczajnie mu się nie chciało. Po chwili w eter uniósł się smród dymu papierosowego, zawiadamiający, iż śmiertelnie, najśmiertelniej leniwy kapitan wojsk Amestris zniżył się do poziomu haniebnego palenia na służbie. Nie, żeby to kogoś jakoś specjalnie dziwiło, taką już miał naturę. Rzadko kiedy przestrzegał zakazu zasmradzania środowiska w czasie wykonywania czynności wojskowych, poza tym w tej temperaturze nawet dobrze było zaciągnąć się dymkiem. Zerknął w stronę innych domów, po czym zaczekał chwilę na odpowiedź. Jeśli ją otrzymał, to poszedł od razu do sąsiedniego budynku, aby nim się zająć i nie zwracał już kompletnie uwagi na dwóch dziwnych nieznajomych.
"W razie czego Meilen sobie poradzi"-usprawiedliwiał się sam przed sobą, ignorując natrętne mrowienie na karku, często znamionujące złe przeczucia, oraz coraz większe zimno w okolicach pęcherza. Coś tak czuł, że od tych trzech upadków złapie wilka. Zaiste, tak będzie.