Stacja

Stacja w Monmort wyróżnia się na tle innych w North Area tym, że na peronie znajduje się zawsze przynajmniej jeden sprzedawca pamiątek związanych z tą miejscowością. Najczęściej są to wyroby robione ręcznie, takie jak wszelkie szaliki, czapki i swetry, również figurki niedźwiedzi, najczęściej wykonane z drewna. Teren stacji jest pilnowany, by nie pokrył go całkowicie śnieg, który, nie oszukujmy się - jest częstym w tej części Amestris zjawiskiem. Budynek jest solidny i wygląda dość surowo, co również jest przymusem wynikającym z jego lokalizacji.

Lekko wstawiona Luzie przeszła całe miasto ani razu się nie gubiąc. Była z siebie bardziej dumna niż mogły to określić słowa, tak więc kiedy dotarła do dworca szła pewnym, wręcz lekko tanecznym krokiem. W głowie kołatały jej się różne myśli - z jednej strony radosne, bo odnalazła przyjaciela, był on szczęśliwy, z drugiej zaś była niespokojna, cała ta sprawa z Elliottem była naprawdę dziwna...
Szła szybko i niezbyt zwracała uwagę na to, co się dzieje dokoła niej. Pewnie dlatego nie zauważyła idących za nią osobników i pozwoliła im się zbliżyć dostatecznie blisko. W momencie, kiedy stała przed rozkładem jazdy, próbując ogarnąć kiedy i z którego peronu odjeżdża najbliższy pociąg do Briggs, mężczyźni oparli się o ścianę po jej obu stronach tak, że skutecznie odgrodzili ją od świata, nie pozwalając się wydostać. Zdążyła się tylko odwrócić, jednak to wcale nie było dużo lepsze - mężczyźni byli paskudni, dyszeli jej w twarz i wręcz się ślinili na jej widok.
- Panienka nie powinna chodzić tak sama po nocy! - Pierwszy z nich był naprawdę obrzydliwy, łysy i brakowało mu zęba z przodu. Luzie spróbowała się wywinąć, ale skutecznie ją powstrzymał, łapiąc za nadgarstek. Drugi tylko rechotał głupkowato, jakby cała ta sytuacja była dla niego najlepszą komedią. - No gdzie, kochanie, uciekasz? Oferujemy ci towarzystwo, a ty tak brzydko z nami postępujesz? - No dalej Luzie, musisz myśleć! Alchemia, użyj alchemii! Ale jak, skoro mnie trzyma? Nie mam nawet czym narysować kręgu! Zjadała ją panika, przez co była w stanie się tylko szarpać i piszczeć. Znów wróciły wspomnienia tego napadu, który przeżyła kilka lat temu... Ta sama bezsilność, przerażenie, a przecież tyle się zmieniło! Nigdy więcej miała tego nie czuć!
Jednak ponownie pojawił się bohater. To znaczy najpierw pojawił się sztylet, rzucony znikąd, który przebił szalik ciągle śmiejącego się mężczyzny, tym samym przyszpilając go do ściany. Drugi natychmiast się odwrócił, najwyraźniej zdziwiony, że ktokolwiek mu zabrał zabawę. Po chwili zaś pojawił się faktyczny bohater. W pierwszym momencie Luzie w ogóle go nie poznała ciągle tkwiąc w szoku i przerażeniu. Głos oczywiście był znajomy, ale słowa były kompletnie bez sensu - czy ten mężczyzna właśnie nazwał się jej mężem? Z tego co pamiętała nie była mężatką, a coś takiego raczej by jej nie umknęło. Jego głos był ciepły, ale w miarę z kolejnymi zdaniami stawał się wręcz lodowaty. Luzie szeroko otwartymi oczami przyglądała się mężczyźnie, aż w końcu coś zaskoczyło w jej umyśle i wszystkie puzzle wskoczyły na odpowiednie miejsce. Prawie krzyknęła z ulgi, ale zamiast tego splotła tylko palce z jego w geście ufności, równocześnie wyrywając się napastnikom, którzy najwyraźniej postanowili się zastanowić nad tym, kogo napadają na ciemnym dworcu.
W tym momencie na tor przy peronie, na którym stali, wjechał pociąg. Kobieta nawet nie zwróciła uwagi, w jakim kierunku zmierza, bo została pociągnięta w jego stronę. Sprawnie wskoczyła do wagonu i pognała w jego głąb, byle dalej od oprawców. Zaczynała się uspokajać, a wraz ze spokojem narastała w niej złość. Po raz kolejny w swoim życiu była ofiarą, zmuszoną skorzystać z czyjejś pomocy i to jeszcze czyjej! Na twarz wystąpiły jej rumieńce, a kiedy Gilbert się do niej odezwał prawie na niego nawrzeszczała w akcie desperacji. Zamiast tego jednak zacisnęła usta i oddychała głęboko przez nos - wyglądała teraz jak wyjątkowo wściekły królik, który mimo wszystko ciągle jest najsłodszym stworzeniem na świecie.
- Pamiętam pana, panie Liddell... Nie mogę powiedzieć, że spotkanie dziś pana jest dla mnie nieszczęśliwe. Zamierzałam jechać do Briggs... - Umilkła, zdając sobie sprawę, że z North owszem, pociąg do fortu jedzie, ale jedynie dwa razy dziennie i na pewno nie o tej porze. To oznaczało, że zmuszona była spędzić noc w mieście, w którym nie ma znajomych. Cudownie. Ciekawe gdzie będę spała? Na dworcu, jak jakiś menel? Niech tylko któryś z dowódców mnie zobaczy... W tym momencie Gilbert znów się odezwał proponując jej nocleg, co sprawiło, że zmrużyła oczy. Wybryk natury, że w myślach czyta? - Nie mieszkam w North, tak więc nie mam gdzie przenocować... - Tu znów zamilkła. Nie chciała u niego nocować, nie chciała zdawać się na jego łaskę już drugi raz w przeciągu kilku godzin, ale nie bardzo miała wybór. Zazgrzytała zębami i musiała głęboko odetchnąć kilka razy, zanim zebrała w sobie tyle siły, by się do niego odezwać. - Byłabym panu bardzo wdzięczna, gdyby udostępnił mi pan posłanie w swoim domu. - Jej duma naprawdę mocno ucierpiała na tym zdarzeniu i wiedziała, że będzie to przeżywać przez resztę nocy.